Götterdämmerung in Kinepolis

De cirkel is rond. De planken van de machine deinen op het einde van Götterdämmerung weer rustig op een neer, net zoals in het begin van Das Rheingold.. De meningen over de productie van Robert Lepage en dan vooral het gebruik van de ingenieuze machine met gekoppelde videobeelden zijn verdeeld. Maar nu de volledige Ring-cyclus klaar is, vind ik het een geslaagde productie die wel verschillende jaren mee kan... en die ik hopelijk eens in levende lijve zal kunnen meemaken.

foto © Ken Howard

Deborah Voigt heeft haar Brünnhilde gevonden. In de vorige delen kon ze mij maar matig overtuigen, maar als Götterdämmerung-Brünnhilde doet ze wat ze moet doen. Haar liefde voor Siegfried, de verontwaardiging tijdens het bezoek van Waltraute, de vastberadenheid om de ring terug te geven aan de Rijn weet ze goed over te brengen. Haar stem blijft slank klinken, wat in sommige gevallen goed is, maar soms verwacht ik toch iets meer. Ze liet wel een opvallende triller horen in de Gibichungenhal.

Jay Hunter Morris was een nieuwkomer in Siegfried, maar nu was het ook voor hem de eerste keer dat hij de oude Siegfried zong. Hij weet te nuanceren en staat niet constant te brullen, maar ik blijf nog reserves hebben tot ik hem eens echt live gehoord heb. Het duurt heel lang vooraleer zijn stem eindelijk goed zit. Het liefdesduet klonk continu geforceerd en je ziet bijna de hele avond hoe moeilijk het zingen is (wat dan weer één van de nadelen is van al die close-ups). In een interview in Opera News liet hij weten dat de sterfscène zijn favoriete scène is, en die doet hij ook goed net zoals de voorafgaande vertelling.

foto © Ken Howard

Het probleem van Hans-Peter König is dat hij altijd de rest van de bezetting in zijn schaduw zet, zoals ook zijn Hunding in Die Walküre. Dit is nu de derde keer dat ik zijn Hagen hoor... vorig jaar ook nog in Parijs en hij blijft onevenaarbaar als zwartste bas van het moment. Daar waar het bij Jay Hunter Morris soms moeilijk lijkt, ziet het er bij König altijd zo gemakkelijk uit. Hij opent zijn mond en de schitterendste klanken stromen er moeiteloos uit, zoals overduidelijk was tijdens zijn wake of de scène met Alberich.

Dat er geen kleine rollen bestaan, maar enkel kleine zangers, bewees Waltraud Meier. De rol van Waltraute is misschien wel kort, maar zet een grote Wanger-zangeres als Meier in die rol en het wordt een grote rol. Haar bezorgdheid voor de goden en Brünnhilde zijn van haar gezicht af te lezen. Vocaal zet ze haar uitgebreide expressiemogelijkheden efficiënt in en spat de intensiteit van het scherm. Iain Paterson was een goede Gunther en Wendy Bryn Harmer zong een mooie Gutrune, weliswaar in een ondefineerbare taal.

Publicatie: zondag 12 februari 2012 om 09:45
Rubriek: Opera