Il Grand' Inquisitor

Siegfried in Metropolis

Na Das Rheingold en Die Walküre vielen er nog weinig verrassingen te verwachten voor de Siegfried-productie van Robert Lepage. De machine met 24 planken domineert weer het scènebeeld. Vernuftige videoprojecties evoceren rots- en waterpartijen, oplaaiend vuur en een stemgestuurd Woudvogeltje. Nieuw is wel de dirigent Fabio Luisi, die insprong voor James Levine die herstelt van een operatie.


foto © Ken Howard

Het eerste bedrijf van Siegfried behoort tot mijn favoriete bedrijven uit de Ring, zeker met een Mime van wereldklasse als Gerhard Siegel. Tijdens het interviewtje met Renée Fleming tijdens de eerste pauze, kregen we te horen dat hij ondertussen al meer dan 100 Mimes op zijn teller heeft staan... en dat merk je aan alles wat hij doet. Vaak zijn het details, die vermoedelijk niet zichtbaar zijn voor de meerderheid van het publiek in de zaal, zoals zijn nerveuze knipoog - de "garstigen Zwicker" zoals Siegfried het noemt.

Om de afwisseling tussen de "vriendelijke" en de echte/zwarte Mime te verduidelijken in de derde scène, neemt hij telkens zijn brilletje af als hij over zijn ware gevoelens zingt. Maar dat soort truken heeft hij eigenlijk niet nodig. Het arsenaal stemmetjes en kleuren waarover hij beschikt, is onuitputtelijk. Neem bijvoorbeeld zijn reactie op Wotans "Wanderer heisst mich die Welt":

So rühre dich fort und raste nicht hier,
heisst dich "Wanderer" die Welt!

De manier waarop hij die aanhalingstekens zingt, door voor één woord zijn stem iets zwaarder te maken en spottend Wotan nadoet, getuigt van een diepe vertrouwdheid met de tekst. Het zijn dit soort details die het een plezier maken om naar zijn interpretatie van Mime te luisteren.

Bryn Terfel zong weer Wotan, alias de Wanderer. Het is een zeer humane Wotan geworden, die berust in zijn lot. Hij lijkt wel gebroken te zijn nadat Siegfried zijn speer versplinterd heeft, maar het glimlachje waarmee hij de scène besluit, geeft wel aan dat zijn doel bereikt is en dat de hoop op het verbreken van de Ring-vloek nu in handen van Siegfried ligt.

Die Siegfried had oorspronkelijk Gary Lehman moeten geweest zijn. Hij was tijdens de vorige Met-Ring nog halverwege Die Walküre ingesprongen om Domingo te vervangen als Siegmund en zou nu zijn eerste Siegfried zingen. Maar hij was tijdens de repetities ziek gevallen (intendant Peter Gelb leek tijdens één van de pauzes te suggereren dat Siegfried boven zijn mogelijkheden ligt).

De Siegfrieds zijn niet dik gezaaid, maar toch slaagde de Met erin om de Texaan Jay Hunter Morris als vervanger te vinden. Volgens zijn website was hij al de reserve-Siegfried in Seattle en Los Angeles en heeft hij de jonge Siegfried eerder dit jaar voor het eerst in San Francisco gezongen. Met een tomeloze energie heeft hij zich op zijn Met-debuut gestort met een redelijk bevredigend resultaat.

In het eerste bedrijf zat zijn hoogte nog niet helemaal juist, maar hij zong wel een goed Schmiede-Lied. Het tweede bedrijf was zijn beste moment met vooral lyrische ontboezemingen, zoals een ontroerende mijmering over zijn afkomst. In het derde bedrijf moet hij opboksen tegen een frisse Brünnhilde, maar brengt het tot een goed einde alhoewel hij zichtbaar alle reserves moet aanspreken.

Ik blijf onoverkomelijke problemen hebben met de Brünnhilde van Deborah Voigt. Ook in haar relatief kort optreden in Siegfried kon ze me niet overtuigen. Dit heeft deels te maken met de klank van haar stem die me totaal niet ligt. Er zit een lelijke glans op haar stem, haar Duits is vaak onverstaanbaar en ik stel me vragen bij haar toonvastheid. Ik hou mijn hart al vast voor Götterdämmerung.

Publicatie: zondag 6 november 2011 om 10:11
Rubriek: Opera