Lucia di Lammermoor in Wenen

Terwijl boven Wenen de lucht dichttrekt met sneeuwwolken, sneeuwt het al in de Weense Staatsoper tijdens de voorstelling van Lucia di Lammermoor.

Lucia

De productie van Laurent Pelly (première in 2019) opent met een sneeuwlandschap waar een beekje doorkronkelt, door de mist zien we achteraan de contouren van een huis opdoemen (decor van Chantal Thomas). Lucia en Edgardo staan ver van elkaar verwijderd en nemen afscheid terwijl de sneeuw neerdwarrelt.

Naar verluidt heeft Pelly zich laten inspireren door "The Fall of the House of Usher" van Jean Epstein en de afwisseling tussen licht en donker in deze stille film, een verhaal dat zich afspeelt tussen droom en nachtmerrie... waarin Pelly zich afvraagt of het de nachtmerrie van Lucia dan wel van Enrico is. Voor Lucia is dat evident, voor de mannelijke tak van de Ashton-familie minder. In deze voorstelling wordt dat echter niet duidelijk gemaakt, wat te maken kan hebben met de verwatering door de herneming. Hoe dan ook, is het een goede productie met een scènebeeld in alle tinten tussen wit (het kleed van Lucia) en zwart. Enkel tijdens de waanzinscène domineert een grote rode muur het podium.

Over het algemeen wordt er degelijk gezongen, maar niet uitzonderlijk. Bekhzod Davronov is een zwakke Edgardo. Zijn tenor klinkt vaak genepen en niet echt mooi. De hoge noten van "Fra poco a me ricovero" worden zelfs licht gekraakt. Anderzijds begint hij wel mooi aan "Tu che a Dio spiegasti l'ali", maar vervalt weer snel in tenoraal gemekker. Mattia Olivieri zingt een correcte Enrico, zonder echt memorabel te zijn. Adam Palka was een bleke Raimondo en Hiroshi Amako worstelde met de tessituur van Arturo. Eerlijk gezegd, vond ik de recente concertante Lucia bij de Vlaamse Opera op dit vlak beter bezet.

De uitzondering is echter de titelpartij. Adela Zaharia is een fenomenale Lucia. In "Regnava nel silenzio" horen we meteen een stijlvolle vertolking, en een warme sopraanstem die ook in de hoogte mooi blijft klinken. Maar het is uiteraard met de waanzinscène dat ze haar visitekaartje afgeeft. Allerlei vocale kleuren worden aangewend, onheilspellend begeleid met een glasharmonica. Coloraturen worden met veel variatie organisch geïntegreerd in haar vertolking, soms perfect staccato, soms verbonden met een mooi portamento of een triller. Heel indrukwekkend.

Publicatie: zondag 23 november 2025 om 09:45
Rubriek: Opera