Die Walküre in New York

De bezetting van Die Walküre in de Metropolitan Opera maakte een veel betere indruk dan die van Das Rheingold, zij het dat één zanger niet helemaal in orde was...

Voor het eerste bedrijf werd aangekondigd dat Placido Domingo toch de rol van Siegmund zou zingen. Hij had dat beter niet gedaan. Hij neemt zijn toevlucht tot Sprechgesang zonder het minste legato. Hij compenseerde wel veel met een intelligente en gedetailleerde interpretatie. Halverwege het eerste bedrijf moest hij vervangen worden door Gary Lehman. Ik had eerst niet door dat er een verwisseling plaats gevonden had. Lehman klonk even miserabel als Domingo met een even geaccenteerd Duits. Voor hij in het tweede bedrijf gedood wordt, was hij echter wel volledig ingezongen en liet hij een mooie volle stem horen. Het is spijtig dat Lehman niet van in het begin de kans gekregen heeft om Siegmund te zingen.

Hun Sieglinde, Adrianne Pieczonka, bleef interpretatief wat op de achtergrond. Ze heeft wel een mooie generieke klank. Het was dan ook niet te verwonderen dat in het eerste bedrijf de show weer gestolen werd door de Hunding van René Pape. Hij geeft elk woord betekenis, boetseert zijn frases tot een samenhangend geheel en legt de nadruk op de belangrijke momenten. Het is ook een verademing om een zanger te horen waarvoor de ondertitels totaal overbodig zijn.

Het tweede bedrijf begon schitterend met een briljante Yvonne Naef die als Fricka de vocale gelijke blijkt te zijn van Pape. Ze zingt wel iets minder op de tekst, maar de slagkracht en de uitstraling van haar stem zijn fenomenaal. Linda Watson blijkt ook een meer dan competente Brünnhilde te zijn met stalen Hojotoho's en een onvermoeibare expressie. Oorspronkelijk zou Christine Brewer Brünnhilde gezongen hebben, maar Linda Watson was over de volledige lijn een goede vervanging.

Daarna begon het serieus te slabakken, wat volledig op rekening van James Levine geschreven kan worden. Hij zwelgt in de klank van zijn orkest en vindt blijkbaar dat het niet lang genoeg kan duren. Hij vestigt nieuwe traagheidsrecords met een tweede bedrijf dat bijna twee uur duurde, maar nog langer aanvoelde. Heel de monoloog van Wotan verliest daardoor aan spanning. Het was wel opmerkelijk dat James Morris geen problemen leek te hebben om Levines tempo's vast te houden. Hetzelfde gebeurde in het derde bedrijf tijdens zijn "Abschied" met weer uitgerokken tempo's.

Als Levine dit soort tempo's onderhoudt, dan zal ik me zondag nog moeten haasten om mijn vliegtuig te halen na de Götterdämmerung van zaterdagavond...

Publicatie: woensdag 6 mei 2009 om 13:56
Rubriek: Opera