Christoph Prégardien in Schwarzenberg

Met zangers als Krimmel, Grahl of Rennert lijken de dertigers de Schubertiade overgenomen te hebben. Met het recital van Christoph Prégardien en Julius Drake keerden we gisteren toch even terug naar de vorige generatie liedvertolkers.

(foto © Schubertiade Schwarzenberg)

Meer zelfs, toen Prégardien in 1993 zijn Schubertiadedebuut in Feldkirch maakte (uiteraard met Die schöne Müllerin), waren sommige van deze jongere zangers amper geboren. Zijn leeftijd begint wel zijn sporen na te laten, zowel op het vlak van interpretatie als uithouding, maar hij gaat er goed mee om.

Zo brachten ze tijdens hun volledig Schubertprogramma met uitsluitend liederen op gedichten van Goethe ook de Gesänge des Harfners. Deze Harfenspieler is geen getormenteerde hemelbestormer meer, maar eerder een berustende zondaar die in zijn schuld en schaamte berust en medelijden opwekt. Ontroerend hoe Prégardien het laatste lied An die Türen will ich schleichen beëindigt: "Eine Träne wird er weinen, und ich weiss nicht, was er weint". Het was een eerste orgelpunt van een groepje van zes liederen dat begonnen was met een aantal minder bekende Schubertliederen, zoals Am Flusse of Trost in Tränen, dat perfect de sfeer schiep voor de Harfenspieler... "Verweinen lasst die Nächte mich, so lang' ich weinen mag".

Na deze liederen, hadden ze eigenlijk even moeten pauzeren. Maar er kwam geen applaus, Drake maakte ook geen aanstalten om op te staan, en na een blik tussen Drake en Prégardien gingen ze onverdroten verder. Geen goed idee. Na het rustigere Auf dem See en Geistes-Gruss, stond namelijk het monumentale Prometheus op het programma. In tegenstelling tot de Harfenspieler haalt deze Prometheus/Prégardien wel alles uit de kast om in opstand te komen tegen de goden, terwijl Drake lustig zware piano-akkoorden hamert. Het "heilig glühend Herz" klonk vermoeider dan nodig. Na een rustpauze met een mooi Wandrers Nachtlied II eindigden ze het eerste deel met Erlkönig. Prégardien maakt een goed onderscheid tussen de karakters. De doodsangst van het kind is vooral in zijn gezicht zichtbaar, terwijl een gemoedelijke glimlachende Erlkönig hem dansend naar de dood leidt.

Tijdens Ganymed moet Prégardien wel wat hoeken afsnijden om de "alliebender Vater" gezongen te krijgen, nadat Drake de nachtegaal met neurotisch gefladder probeert te evoceren. Hij maakt ook een rommeltje van de pianopartij van Versunken. Een mooi groepje met vier vroege Schubertliederen vormden het centrum van het deel na de pauze, en werden in één aan elkaar gesloten geheel uitgevoerd van An Mignon tot Wandrers Nachtlied I, een van de beste momenten van de avond. Na een perfecte uitdrukking van de desolaatheid in Meeres Stille, volgde een kletterende An Schwager Kronos. Om na An den Mond het recital af te ronden met Willkommen und Abschied en een paar penibele vocale momenten "... und Zärtlichkeit für mich - Ihr Götter".

Voor de bisnummers bleven ze uiteraard bij Goethe, weliswaar met Griegs Zur Rosenzeit om ons met de opgewekte noot van Der Musensohn huiswaarts of hotelwaarts te sturen.

Publicatie: zaterdag 30 augustus 2025 om 13:28
Rubriek: Liedrecital