Falstaff in de Munt

De Munt opende haar seizoen met de Madrileense productie van Falstaff in een regie van Laurent Pelly onder de gedreven leiding van chef-dirigent Alain Altinoglu.

Falstaff (foto © Clärchen Baus)

Zoals we van Pelly gewoon zijn, is deze productie ook weer een voltreffer. De actie speelt zich af in pakweg de jaren '50 van vorige eeuw. Falstaff - met gigantische buikomtrek - zit in een onooglijk cafeetje, zijn hemd besmeurd met eetvlekken met daarover een oude legervest. Als hij zich "bello" gemaakt heeft voor Alice, bengelen er een reeks medailles aan zijn vest en draagt hij een kleurrijke debardeur. Als de muren openbreken, dan zien we een muur met verlichte raampjes alsof de gegoede burgerij neerkijkt op Falstaff.

De Ford-familie behoort tot die burgerij. Het decor van Barbara De Limburg bestaat vooral uit een houten trappenhuis. Nadeel is dat elke scènewisseling voor een relatief lange onderbreking zorgt. Pelly volgt correct het libretto, en dus zijn er verstoppartijen achter een paravent of wordt Falstaff uit een wasmand gekieperd vanop de hoogste trap. De raampjeswand is weer de achtergrond voor de bosscène, waarin de kobolden en nimfen spookachtig witgekalkt zijn.

Daarnaast zijn er allerlei grappige details in de personenregie, die in de eerste plaats op grandioze wijze door Simon Keenlyside uitgevoerd werden... van de potsierlijk verleidende ridder, over de beteuterde edelman die met zijn voeten in een emmer water zit op te warmen, tot zijn knipoog tijdens de moraal van de verhaal. Zijn stem heeft voldoende gewicht voor de rol, al zijn er ook wel beperkingen (zijn falsetto-momenten zijn niet al te best, en hij houdt zich wat op de achtergrond in de slotfuga). Maar zijn expressiviteit en de opeenstapeling van vocale kleuren maken dit tot een hoogst bevredigend roldebuut.

Ook Lionel Lhote overtuigt als Ford, vooral in zijn aria "È sogno o realtà" waarin hij al zijn kunnen etaleert... voor het gesloten doek gevangen in een spot. Hetzelfde kan spijtig niet gezegd worden van Sally Matthews als Alice, haar stem klinkt niet echt mooi en er is zelden een egale lijn te horen. Daniela Barcellona springt ook van het ene register in het andere, maar als Mrs. Quickly is dat zelfs enigszins gewenst. Benedetta Torre is een mooie Nannetta, al heeft ze wat moeite met de lengte van zwevende "luna". Marvic Monreal vervolledigt als een goede Meg het kwartet "vrolijke vrouwtjes van Windsor".

Wat de tenors betreft, was Mikeldi Atxalandabaso een uitstekende Bardolfo en vormde een goed duo met de Pistola-bas van Patrick Bolleire. John Graham-Hall klinkt alsof hij al ver voorbij zijn houdbaarheidsdatum is, zelfs voor een rol als Dr. Caius. Bogdan Volkov zingt een redelijke Fenton, al zou ik idealiter wat meer italianità in zijn stem willen horen.

Publicatie: vrijdag 3 oktober 2025 om 17:05
Rubriek: Opera