Macbeth in Antwerpen

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit al Macbeth gehoord heb in Antwerpen, in de meer dan 25 jaar dat ik daar al naar de opera ga. Het is dan ook een welgekomen afsluiter van het seizoen én van het intendantschap van Aviel Cahn.

Macbeth, Macduff, Banco, Lady Macbeth (foto © Annemie Augustijns)

Dit is de derde Verdi-productie van Michael Thalheimer bij Opera Vlaanderen. En net zoals zijn vorige ensceneringen is Macbeth een donkere aangelegenheid geworden. De enige kleur komt van wat slingers tijdens de feestscène en uiteraard van het bloed. In tegenstelling tot Forza blijft het deze keer binnen de perken en vrij functioneel: Macbeth en de Lady hebben hun armen tot de ellebogen vol bloed na de moord op Duncan. En de moord op Banco en Macbeth verlopen ook vrij bloederig. Het is dan ook ironisch dat het eenheidsdecor van Henrik Ahr op een grote granieten badkuip lijkt, maar dat de Macbeths al dat bloed toch niet weggewassen krijgen.

Paolo Carignani leidt de opzwepende partituur in goede banen. Het vrouwenkoor scoort met een kleurrijke vertolking van hun kookscène van het derde bedrijf, en het volledige koor geeft een dynamisch vertolking van "Patria oppressa". De solistenbezetting werd gedomineerd door het mannelijke deel, Marina Prudenskaya kon me niet helemaal overtuigen als Lady Macbeth.

Er is weliswaar een traditie van mezzo's die deze rol willen uitproberen, maar Prudenskaya neigt veel meer naar een alt en dan wordt haar hoog register zeer problematisch... zonder enige kleur en met hoge noten die ze zowat allemaal met veel overtuiging naast de toon zingt. Maar ook de rest van haar vertolking blijft ééndimensionaal, zij het met een interessante stemkleur. Er is nauwelijks verschil te horen tussen "Vieni, t'affretta", het Brindisi of haar slaapwandelscène. In de Gentse herneming volgend seizoen zal de sopraan Katia Pellegrino de rol zingen. Ik heb haar in Essen gehoord als Norma en verwacht dat zij te verkiezen is.

De vorige Verdi-rol van Craig Colclough bij Opera Vlaanderen was Falstaff, waarvoor hij wat de vocale elegantie miste, maar zijn Macbeth was uitstekend. Hij zingt met een gebronsde, robuuste klank, helemaal in lijn met wat je van een Verdi-strijder verwacht. Maar in zijn grote aria "Pietà, rispetto, amore" laat hij ook de genuanceerde kant van Macbeth horen. Najmiddin Mavlyanov zingt met een opwindende "Ah, la paterna mano" weer een stralende Macduff.

Als er één zaak is die ik me van het Cahn-tijdperk zal herinneren, dan is het de onwaarschijnlijke reeks bassen die we de afgelopen jaren hebben kunnen horen. Denk maar aan de Sarastro van Ante Jerkunica, Christof Fischesser als Padre Guardiano of Georg Zeppenfeld als Gurnemanz. De Banco van Tareq Nazmi hoort perfect in dat rijtje thuis. We hebben hem recent in het PSK kunnen ontdekken tijdens het Verdi-Requiem. Zijn Banco is donker tot pikzwart met "Come dal ciel precipita" als één van de hoogtepunten van de avond.

Publicatie: dinsdag 2 juli 2019 om 23:11
Rubriek: Opera