Norma in Essen

Ik moet al bijna 20 jaar teruggaan in de tijd voor een scenische Norma (uiteraard in Luik), zowel de Vlaamse Opera als de Munt beperkten zich in het recente verleden tot concertante uitvoeringen. In Essen brengen ze Bellini's opera wel scenisch, in een sobere regie van Tobias Hoheisel en Imogen Kogge die alle ruimte laat aan de zangers.

foto © Matthias Jung

De bezetting wordt aangevoerd door de Italiaanse sopraan Katia Pellegrino, die een overweldigende Norma neerzet. Ze palmt me meteen in als ze het podium komt opgestormd met "Sediziose voci" en een stem vol strijdvaardig staal. Voor "Casta Diva" haalt ze andere kleuren boven, het staal wordt vervangen door een zacht mezza voce. Nadien volgen de coloraturen van "Ah, bello a me ritorna". Tederheid voert de bovenhand in de scènes waar haar twee kinderen aan bod komen met "Teneri, teneri figli" en een ontroerend afscheid met de cavatina "Deh, non volerli vittime".

De Duitse Bettina Ranch moet daar amper voor onderdoen. Ze is eerder een alt-Adalgisa met indrukwekkende lage noten. Maar dat gaat ten koste van haar topnoten, die niet altijd even juist zijn. "Sgombra è la sacra selva" wordt een intiem gebed. De hoogtepunten van de avond zijn de twee duetten met Norma, in de eerste plaats het Rimembranza-duet. Het vriendschapsstretta in het tweede bedrijf geeft aan waar Verdi zijn mosterd voor Don Carlo gehaald heeft.

Naast deze twee prachtige zangeressen ontgoochelt de Pollione van Jeffrey Dowd. Het lijkt alsof hij een verkeerde deur geopend heeft en plots op het podium van een belcanto-opera staat en verschrikt in de ogen van de dirigent kijkt. De spinto-tenor die we vooral van zijn Wagnerrollen kennen, is qua timbre wel mooi. Maar je ziet hem zwoegen om elke noot goed te plaatsen, wat dan te vaak niet lukt. Tenslotte zong Insung Sim Oroveso met een mooie ronde bas.

Publicatie: maandag 14 november 2016 om 09:00
Rubriek: Opera