Rigoletto in Luik

Dit jaar geen eindejaarsoperette in Luik, maar een herneming van Rigoletto in de negentiende eeuwse enscenering van Stefano Mazzonis di Pralafera.

De Luikse Opéra heeft twee bezettingen voorzien, ik hoorde gisteren de eerste bezetting. Drie seizoenen geleden werd deze voorstelling gedragen door Leo Nucci. In de eerste bezetting horen we nu George Petean. Dat hij een uitstekende Rigoletto is, weten we al sinds zijn vertolking in Rome. En ook gisteren was hij een machtige Rigoletto met een grote stem en een goede stralende hoogte in bijvoorbeeld het follia-slot van "Pari siamo". Maar zijn rolbeheersing komt voluit tot uiting in de Cortigiani-scène. Vanaf het begin - "La ra, la ra, la la" en de perfecte echo van Ceprano's "Ch'hai di nuovo, buffon" - tot hij de hovelingen wandelen stuurt, belichaamt hij Rigoletto.

Jessica Nuccio is een nieuwe naam voor mij. Ze heeft vooral een luide sopraan, waarmee ze "Caro nome" volledig wegzingt... twee piano-noten en de pseudo-triller op het einde niet te na gesproken. Maar dat ze toch mezza voce kan zingen, bewijst ze op de valreep in een mooie "Lassù in cielo". Als ze ooit nog leert om portamenti te zingen, dan zit er misschien een Verdi-toekomst in deze sopraan.

Giuseppe Gipali hebben we een tijd geleden in Luik als Foresto gehoord. Zijn Duca neigt ondertussen meer naar een spinto-rol, al geraakte zijn "Questa o quella" maar moeilijk over de orkestbak, later klaarde een en ander op. Hij beschikt over een homogene tenor, waarin geen enkele registerovergang merkbaar is. Alle noten zijn er, maar zijn frasering komt nogal berekend en geblokt over.

Luciano Montanaro was weer een dreigende Sprafucile. Sarah Laulan zong Maddalena. Sinds haar deelname aan de Koningin Elisabethwedstrijd ben ik haar totaal uit het oog verloren. De immense indruk die ze toen maakte, kan ze niet meer helemaal bevestigen, daarvoor schakelt ze iets teveel heen en weer tussen haar registers.

Publicatie: woensdag 27 december 2017 om 09:37
Rubriek: Opera