Rigoletto in Luik

De nieuwe Luikse productie van Rigoletto is een van de meest klassieke ensceneringen die ik ooit gezien heb, met uitzondering misschien van de Parijse Rigoletto-productie van Savary. Stefano Mazzonis di Pralafera laat de zangers ongegeneerd aan de rand van het podium staan, het koor gaat zich te buiten aan overacting, het decor bestaat uit klassieke geschilderde doeken. Maar dat doet allemaal niet ter zake als je Leo Nucci als Rigoletto hebt...

In tegenstelling tot die andere 70-plusser die een paar maanden geleden geprobeerd heeft om Scarpia te zingen, klinkt de stem van Nucci nog opvallend fris en homogeen. Zeker zijn hoge noten zijn opmerkelijk. Er zit wel vibrato op, maar nog niet buitensporig. Zijn lage noten zijn iets minder zeker en af en toe spreekt hij een paar woorden die hij slim integreert in zijn vertolking... "making a virtue out of necessity" zoals Lotte Lehmann placht te zeggen. Als je een definitie zoekt van een doorleefde vertolking, dan is het wel Nucci's Rigoletto.

Leo Nucci staat er ook om bekend dat hij zijn hand niet omdraait om een aria te bisseren. In het geval van Rigoletto had ik dat niet echt verwacht. Het is niet alsof je even "Cortigiani" herneemt zonder de opera dramatisch te beschadigen. Maar de bis kwam wel degelijk met het Vendetta-duet op het einde van het derde bedrijf. Onnodig te zeggen dat het dak eraf ging... vooral omdat de Gilda van Desirée Rancatore er ook best mocht zijn. Rancatore had eerder al geschitterd met een uitstekende "Caro nome" met etherische hoge noten, op het einde een echte triller en als extraatje nog een subtiele messa di voce.

De rest van de bezetting was niet van hetzelfde niveau. Gianluca Terranova zou ik qua timbre in het iets zwaardere repertoire verwachten als Alfredo, Manrico of zelfs Riccardo. Voor de Duca mist hij de nodige flexibiliteit, bijvoorbeeld in het liefdesduet met Gilda, en wordt zijn passagio-werk af en toe ontsierd door een benaderende intonatie. Luciano Montanaro was zoals gewoonlijk een wisselvallige Sparafucile. Carla Dirlikov was een aanvaardbare Maddalena.

Publicatie: woensdag 1 april 2015 om 16:17
Rubriek: Opera