Tristan und Isolde in Luik

De opera van Luik heeft twintig jaar geleden weliswaar een Ring op poten gezet, maar staat toch niet bekend als een Wagnerhuis. Hun nieuwe productie van Tristan und Isolde is dan ook een quasi-creatie. Naar verluidt, moeten we al terug gaan naar maart 1926 voor hun laatste opvoering van deze opera.

Isolde, Tristan (acteur), Tristan, König Marke

Tristan und Isolde behoort niet echt tot mijn favoriete opera's - hij is vooral een paar uur te lang - dus alles wat een regisseur doet om toch wat leven in de brouwerij te krijgen, is meegenomen. Jean-Claude Berutti doet dit door de opera te laten beginnen aan het begin van het derde bedrijf. Tijdens de ouverture zien we de gewonde Tristan (de acteur Thierry Hellin) met een bloedvlek op zijn hemd in een rolstoel zitten, terwijl hij verzorgd wordt door een schare verpleegsters en dokters. Deze tweede Tristan is constant aanwezig op de scène (hij acteert zelfs het duet met Isolde, terwijl de zanger-Tristan een paar meter verderop staat te zingen) en zorgt daardoor voor wat extra interactie. De visuele boog wordt zo gespannen tot het einde van de opera als de zanger-Tristan in de rolstoel zit, met Isolde en Brangäne als verpleegsters, en Marke, Kurwenal en Melot als dokters.

Tussendoor wordt het verhaaltje wel goed en visueel overtuigend verteld. Het eenheidsdecor bestaat uit spiegelende zijwanden en een achterwand die volledig ingenomen wordt door videobeelden van klotsende golven in het eerste bedrijf of beboomde landschappen in het tweede bedrijf. Een halfdoorzichtig gordijn evoceert de zeilen. Als zeelui verklede techniekers sleuren meubels en andere decorstukken aan en af. De kleding suggereert dat alles zich afspeelt in de 19de eeuw. Het ziet er allemaal mooi en verzorgd uit.

De Luikse chef-dirigent Giampaolo Bisanti laat het orkest verrassend goed spelen met een mooie ouverture of magisch voorspel tot het derde bedrijf. Ook tijdens de rest van de voorstelling dwaalde mijn oor en oog vaak af naar de orkestbak, al laat hij af en toe het orkest dynamisch ontsporen. Lianna Haroutounian, die we onder andere kennen van de meest recente Munt-Trittico, maakte haar roldebuut als Isolde. Ze zingt de rol met veel metaal in haar stem en gaat moeiteloos over het orkest. Ze begon heel goed aan "Liebestod" - wel verrassend dat ze voor dé hit van de opera luid vanuit de coulissen gesouffleerd moest worden - maar liet zich toch verleiden om het ontsporende orkest te overbrullen. Het is een degelijk roldebuut, maar er is nog ruimte om wat meer subtiliteit aan te brengen.

Michael Weinius kennen we onder andere van zijn Siegfried in Düsseldorf. Ondertussen heeft zijn stem veel glans verloren. Zijn Tristan heeft wel nog een aantal mooie momenten, zoals het duet "O sink hernieder, Nacht der Liebe", maar zijn lange doodsstrijd is slaapverwekkend. Hun eerste liefdesduet was een potje gebrul... Isolde won. Daartegenover staat de Brangäne van Violeta Urmana als een rots in de branding, met majestueuze beheersing tijdens haar Wake. Even mooi was Evgeny Stavinsky (vorig seizoen was hij hier de Rusalke-Watergeest) als König Marke met een mooie diep dragende stem die koninklijke autoriteit uitstraalt.

Publicatie: woensdag 29 januari 2025 om 09:40
Rubriek: Opera