Les Huguenots in Berlijn

Mijn Meyerbeer-weekend in de Deutsche Oper Berlin werd afgesloten met de herneming van David Aldens productie van Les Huguenots uit 2016.

Marcel, Valentine (foto © Bettina Stöß)

David Alden is bij ons bekend van een aantal producties bij de Vlaamse Opera, denk aan de recente Lohengrin of Khovanshchina, of iets langer geleden Peter Grimes. Voor Les Huguenots heeft hij ook een heldere regie gemaakt die de relaties in deze lange opera duidelijk uit de doeken doet.

Het eerste bedrijf benadert hij van de komische kant. Het plaatselijke theatergezelschap lijkt wel een operette op te voeren in een parochiezaal... het bedrijf eindigt zelfs met een can-can. Het paleis van Marguerite in het tweede bedrijf heeft ook al betere tijden gekend. Voor het derde bedrijf werd die parochiezaal omgebouwd tot een kerk waar zowel katholieken als protestanten samen de mis volgen - ongeloofwaardig gezien het onderwerp van deze opera - maar een gemakkelijkheidsoplossing om geen koor te hoeven regisseren. Vanaf het vierde bedrijf komt alles in een stroomversnelling tot brandende kruisen op het dak van de parochiezaal de Bartholomeusnacht aankondigen.

Er zijn geen Franse zangers te bekennen in de bezetting, maar in tegenstelling tot Le prophète twee dagen geleden, werd er nu wel deftig Frans gezongen. Toen deze productie in 2016 in première ging, zong Juan Diego Florez de rol van Raoul. De Russische tenor Anton Rositskiy heeft een vergelijkbare stem: licht en stralend met een metalen slagkracht. Hij strooit kwistig de hoge noten met volle klank in het rond tijdens "Plus blanche que la blanche hermine" (met de viola d'amore op scène). Het blijft een lichte stem, maar hij bleek toch voldoende gewicht te hebben voor het dramatischere vijfde bedrijf.

Olesya Golovneva begint de laatste tijd meer en meer dramatischere rollen te zingen. Ze is echter geen Falcon waardoor haar Valentine op de cruciale momenten, in het bijzonder tijdens "Parmi les pleurs mon rêve se ranime", te licht uitvalt en ze gebrul verwart met dramatische inleving. De jonge Amerikaanse Liv Redpath was daarentegen een mooie Marguerite met een charmante vertolking van "O beau pays de la Touraine". Irene Roberts was een speelse Urbain die haar cavatina "Nobles seigneurs, salut" met een ruime mezzo zong.

Bij de lage stemmen was Ante Jerkunica een overtuigende Marcel die terecht het meeste applaus kreeg. Zijn majesteitelijke bas heeft alle autoriteit die je maar kan wensen in een oude Huguenot-solaat als hij zijn Pif-Paf-aria de zaal indondert. Dimitris Tiliakos was een elegante Nevers, maar ik was vooral onder de indruk van Derek Welton als een nobele Saint-Bris en met het mooiste gezongen Frans van de hele bezetting.

Publicatie: maandag 9 maart 2020 om 08:53
Rubriek: Opera