Les contes d'Hoffmann in de Munt

Voor 200 jaar Offenbach zette de Munt op de valreep Les contes d'Hoffmann op het programma. Krzysztof Warlikowski maakt van Stella een filmster tegen de achtergrond van de Hollywood-glitter van de jaren '50 met Hoffmann als depressieve regisseur.

Hoffmann, Antonia (foto © Bernd Uhlig)

Voor de twee hoofdrollen werd een dubbele bezetting voorzien. Ik hoorde gisteren de eerste bezetting. Eric Cutler is een aanvaardbare Hoffmann die de titelrol zingt met vrij donkere, haast baritonale, fundering waardoor "Il était une fois à la cour d'Eisenach" eerder dramatisch overkwam, terwijl ik daar toch wat meer lichtheid zou willen horen. Tegen het einde van de voorstelling kreeg hij het moeilijk, zodat hij zijn laatste aria half moest brullen en de laatste Kleinzach-strofe fluisterde... alhoewel dat laatste waarschijnlijk een interpretatieve keuze was.

Het heeft uiteraard dramatisch zin om de vier Hoffmann-geliefden door één zangeres te laten zingen... als je daar tenminste de zangeres voor hebt. De keuze voor Patricia Petibon is echter een rampzalige blunder. Meer dan tien jaar geleden heb ik haar Olympia in Parijs gehoord. Ondertussen beschikt ze niet meer over de mogelijkheden om "Les oiseaux dans la charmille" tot een goed einde te brengen. Ze camoufleert dat door allerlei extra noten en effecten toe te voegen. Maar het ergste is dat ze bijna constant naast de toon zingt. Ik verwachtte dat Antonia dan wel beter zou gaan, maar een "Elle a fui, la tourtelle" vol geforceerde noten is al te dramatisch voor Petibon. Op het einde van het bedrijf dacht ik dat ze ging ontploffen. Giulietta was dan helemaal lachwekkend... pijnlijk... heel pijnlijk.

Ik was daarentegen wel onder de indruk van Gábor Bretz. Hij incarneert de vier duivels met een unieke vertolking voor elk van de rollen. Voor een serieuze Lindorf, een geniepige Coppélius, een venijnige Miracle of slijmerige Dapertutto vindt hij telkens weer andere kleuren in zijn stem. Loïc Félix speelt en zingt de vier dienaars met mooie heldere tenor. Maar het is een prachtige Michèle Losier die met de volleerde nuanceringskunsten van een liedzangeres weer mijn hart veroverde als Nicklausse.

Publicatie: zaterdag 21 december 2019 om 09:03
Rubriek: Opera