Michèle Losier in de Munt

De Munt sloot vandaag haar liedseizoen in schoonheid af met een Canadees duo bestaande uit de mezzo Michèle Losier en de pianist Olivier Godin.

Sommigen zullen Losier misschien nog herinneren van haar deelname aan de Elisabethwedstrijd in 2008, of recenter als een mooie Sesto in de Munt. Wanneer een Franstalige zangeres een volledig Frans liedrecital brengt, dan is het meestal genieten. Dat was ook vandaag het geval. Haar uitspraak is uiteraard perfect, en dit gekoppeld aan een kraakheldere dictie maakt dat elk woord verstaanbaar was.

Wat haar echter een meeslepende liedvertolkster maakt, is dat ze elk lied op het moment beleeft. Ze doet dat zonder in dramatische excessen te vervallen, maar wel met een natuurlijke voordracht en met af en toe een accent om een woord iets meer in de verf te zetten. Zo wordt "Alors, par ma vengeance" op het einde van Gounods Ô ma belle rebelle een extra steek in het hart. Ze liet dat lied volgen door een ontroerende Prière, nog altijd Gounod, in alle intimiteit. Het Gounod-groepje werd afgesloten met Le banc de pierre... eerst een opgewekte herinnering aan betere tijden om in alle stilte haast Heiniaans te eindigen met "Arbres, fleurs et ruisseaux il ne reste que vous".

Dat eindigen in stilte is iets waar ze trouwens niet voor terugschrikt. De meeste zangers zouden een blok afsluiten met een groots vocaal gebaar... kwestie van eventueel ingedommelde luisteraars wakker te schudden voor het applaus. In het geval van Losier is er geen gevaar op indommelen, zeker niet op de manier waarop ze de Massenet-liederen besloot. Na Élégie, één van de bekendere liederen van de avond, volgde het waanzinnig mooie Crépuscule. Ik heb een pianist nog maar zelden zo pianississimo horen spelen, zodat Losier daarboven een delicaat en innig verhaal kan vertellen over lelies en lieveheersbeestjes. Kippenvel.

Hetzelfde gebeurde nog eens op het einde van vier liederen van César Franck. Procession krijgt een plechtige, hymneachtige pianobegeleiding. Halverwege komt de climax bij "Soleil, darde sur lui tes longs rayons couchants" met een openbloeiende stem waarbij ik aan Brünnhildes "Heil dir, Sonne" moest denken... maar dat laat ze dan weer uitsterven tot een verinnerlijkt "Dieu s'avance à travers les champs". Nog andere aspecten van haar liedkunst kwamen aan bod in bijvoorbeeld de sensuele vertolking van Les adieux de l'hôtesse arabe van Bizet. De avond werd afgesloten met twee bisnummers. Na Griegs Ein Traum eindigde ze met een grandioze vertolking van L'invitation au voyage. Elke strofe werd mooi opgebouwd tot een warme en tedere "luxe, calme et volupté" om te komen tot een "du bout du monde" vol intensiteit.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté: het recital kan niet beter samengevat worden...

Publicatie: maandag 17 juni 2019 om 22:11
Rubriek: Liedrecital