La clemenza di Tito in Luik

Het valt amper te geloven dat La clemenza di Tito nog nooit opgevoerd werd in Luik. De première gisteren was dan ook meteen een lokale creatie, in een productie die op zijn minst opvallend origineel genoemd kan worden.

Tito, Sesto (foto © ORW)

De gebruikelijk klassieke ensceneringen indachtig, had ik me aan Romeinse toga's, legioensolaten en dies meer verwacht. Maar het circusduo Cécile Roussat en Julien Lubek hadden duidelijk iets anders in gedachten. Jongleurs en acrobaten kunnen een plaats hebben in opera's als Zauberflöte of Cenerentola, maar voor een opera seria komt het nogal vreemd over.

Ze plaatsen Clemenza in een mythologische tijd... zeg maar gerust in een tijd toen de dieren nog spraken. We zijn in jungle vol rotsen en lianen (ideaal voor acrobaten om hun kunsten te tonen) en al dan niet mythologische dieren: Tito als paard/centaur, Sesto als bok/sater, Annio als vogel, Publio als een levende boom, ... Tito legt zijn paardelijk deel wel af in het tweede bedrijf als hij mens wordt. Het doel is me niet helemaal duidelijk, zelfs niet na het lezen van de "Note de mise en scène" in het programmaboek. Het is allemaal wel onderhoudend en het leidt de aandacht af van de "saaie" da capo-aria's.

Zoals verwacht, was die afleiding broodnodig in het geval van Patrizia Ciofi. Als ze zich de laatste jaren had onthouden van rollen als Luisa Miller en andere Norma's, dan zou ze nu misschien een aanvaardbare Vitellia kunnen geweest zijn. Momenteel ligt haar stem in duigen, vooral de onderste helft is pijnlijk. In de hoogte heeft ze nog een paar goede noten, maar altijd duikt wel de achtergrondruis op van een kapot gezongen stem.

Tito was atypisch bezet. In tegenstelling tot een gebruikelijke Mozart-tenor, kregen we met Leonardo Cortellazzi een volbloed Italiaanse tenor. Het is misschien niet altijd met de gewenste Mozartstijl, maar zijn recitatieven en aria's zijn wel opwindend. Het nadeel is dat de paar loopjes in "Se all'impero" mechanisch en weinig natuurlijk klinken. Die bedenkingen zijn er niet voor de weerom fantastische Anna Bonitatibus als Sesto met haar heerlijk ouderwets Supervia-vibrato. "Parto, parto" was haar paradestukje met een doorleefde vertolking, meeslepende frasering en organische coloraturen vol stuwing.

Publicatie: donderdag 16 mei 2019 om 15:54
Rubriek: Opera