Anna Bolena in Luik

Als een belcanto-opera in Luik op de affiche staat, dan is de kans groot dat Stefano Mazzonis di Pralafera de honneurs waarneemt als regisseur. In het geval van Anna Bolena is dat dus ook het geval. Er is weinig diepgravend regiewerk te bespeuren, maar het is wel een mooie kostuumenscenering van Fernand Ruiz geworden.

Enrico VIII, Giovanna Seymour (foto © ORW)

Er is, met andere woorden, alle ruimte om de zangers te laten schitteren. Globaal genomen gebeurt dat ook in deze bezetting, echter niet altijd voor de titelrol. Olga Peretyatko is in essentie nog altijd een Adina-sopraan. Als Anna Bolena loopt ze dan ook regelmatig tegen haar vocale grenzen aan. Dat neemt niet weg dat er regelmatig mooie dingen te horen zijn, zelfs in haar waanzinsscène "Al dolce guidami castel natio". Maar haar hoge noten zijn vooral luid, enige tekstinterpretatie is slechts bij uitzondering aanwezig.

Het verschil met de Giovanna Seymour van Sofia Soloviy kon niet groter zijn. Ze heeft een stem met veel beet, veel meer dan toen ze hier een paar jaar geleden nog Nedda zong. Maar het is vooral haar opwindende fraseringen die me telkens weer op het puntje van mijn stoel deden zitten.

Celso Albelo heeft eerder in Luik een stijlloze Fernand gezongen, maar in het Italiaans repertoire scoort hij veel beter. Hij zingt Percy met een homogene lyrische tenor vol Italiaanse zon en met mooie piano-nuanceringen. Op het einde van de cabaletta's zingt hij onversaagd de hoge noten, die hij misschien net iets langer aanhoudt dan wat smaakvol is... maar af en toe eens een tenor horen die het breed laat hangen, kan ook geen kwaad. Marko Mimica was een nieuwe naam voor mij. Deze Kroatische zanger zingt Enrico VIII met een wonderbaarlijk mooie bas. Zijn vertolking is soms wat monotoon, waardoor er zeker nog ruimte voor interpretatieve groei mogelijk is.

Publicatie: donderdag 18 april 2019 om 16:15
Rubriek: Opera