Margherita in Wexford

Zoals eerder deze week reeds vermeld, staat het Wexford Opera Festival bekend voor het opvoeren van onbekende werken. Mijn laatste voorstelling deze week valt volledig in die categorie... het "melodramma semiserio" Margherita van de mij totaal onbekende Italiaanse componist Jacopo Foroni.

Margherita, Ernesto

Margherita is de eerste opera van Foroni en ging in 1848 in het Milanese Teatro Re in première. Foroni was toen 24 jaar oud, amper 10 jaar later zou hij overlijden aan cholera. In 1848 was Donizetti aan zijn laatste levensjaar bezig, Verdi had net Macbeth geschreven en Luisa Miller kwam eraan. Maar Margherita ligt eerder in de lijn van de Donizetti van L'elisir d'amore of Don Pasquale.

De opera speelt zich af in een Zwitsers bergdorpje en vertelt het liefdesverhaal van Margherita en Ernesto. Roberto, de neef van de burgemeester, wil ook met Margherita huwen... maar vooral omwille van haar geld. Hij slaagt erin om Ernesto te laten opdraaien voor een overval en moordpoging. Ernesto riskeert de doodstraf. Roberto laat Margherita beloven om met hem te trouwen in ruil voor Ernesto's vrijheid. Gelukkig komt alles op tijd uit: Roberto wordt opgesloten en Margherita en Ernesto kunnen trouwen.

De regisseur Michael Sturm verplaatst het verhaal naar het Italië van rond 1950. Decorontwerper Stefan Rieckhoff heeft een Italiaans dorpspleintje gebouwd waarvan de afgebrokkelde muren suggereren dat het kort na de tweede wereldoorlog moet zijn. Af en toe daalt er een muur met bloemetjesbehang naar beneden om de woonkamer of slaapkamer van Margherita voor te stellen.

Sturm heeft een vlotte enscenering gemaakt, die ongelukkigerwijze halverwege het tweede bedrijf onderbroken werd door een brandalarm. Heel de zaal werd ontruimd en we mochten tien minuten buiten in de ijzige kou wachten tot alles weer veilig bleek en we weer naar binnen mochten. Ondertussen had pakweg 10 % van het publiek warmere oorden opgezocht.

Na een week in Wexford, had ik de helft van de bezetting al in andere opvoeringen gehoord. Alessandra Volpe had een dag eerder een recital gegeven. De rol van Margherita ligt haar even goed als Carmen. Giuliana Gianfaldoni was eerder Gilda. Als Giustina (de zus van Ernesto) was ze in haar openingsaria niet altijd toonzuiver, maar gaf nadien wel een sprankelende vertolking. Filippo Fontana was overtuigender als Roberto dan als Germano. Andrew Stenson zong een goede Ernesto met een wat weke tenor. Matteo d'Apolito was een bruisende buffo-burgemeester.

Daarmee zit mijn weekje Wexford erop. Volgend jaar staan er weer een aantal rariteiten op het programma, zoals het tweeluik La princesse jaune van Saint-Saëns 6en L'oracolo van Leoni, Dinner at eight van Bolcom, en de originele versie van Gounods Faust.

Publicatie: zondag 5 november 2017 om 11:38
Rubriek: Opera