Rigoletto in Wexford

Dé vraag vooraf was hoe ze Rigoletto tot ongeveer een uur kunnen inkorten als één van de ShortWorks bij het Wexford Opera Festival. Dat is dus niet echt gelukt, uiteindelijk duurde de voorstelling meer dan anderhalf uur zonder pauze.

Marullo, Rigoletto

Er waren natuurlijk wel coupures, maar alle grote aria's en scènes waren aanwezig. Af en toe waren er wel een paar onhandige overgangen, vooral de ontvoering van Gilda was nogal klungelig. Ook de tempokeuze was overwegend aan de snellle kant, waardoor sommige scènes - ik denk bijvoorbeeld aan de Cortigiani-scène - hectisch overkwamen.

Een en ander maakte dat vooral de hoofdrol op deze manier écht zwaar wordt, zeker als je weet dat de zanger van dienst ook nog in de avondvoorstelling van het festival moet zingen. Die onfortuinlijke zanger was Charles Rice, maar hij zong een meer dan verdienstelijke Rigoletto. Hij heeft een mooie donkere bariton die ook in de hoogte homogeen blijft klinken.

Giuliana Gianfaldoni begon soubrette-achtig aan Gilda met een dromerige "Caro nome". Maar naarmate de voorstelling vorderde, kreeg haar sopraan meer gewicht zodat ze zich staande kon houden in het "Bella figlia"-kwartet. Aidan Coburn was een problematische Duca. Hij heeft een zurige stem met weinig Italiaanse zon. Hij vermijdt de hoge noten van "Ella mi fu rapita", maar besliste dan toch om de hoge slotnoot van "La donna è mobile" te interpoleren... krakend naast de toon.

Roberto Recchia was verantwoordelijk voor een sobere en donkere regie zonder veel rekwisieten, waarbij de sfeer vooral van suggestieve belichting kwam. Er was geen orkest, enkel Giorgio D'Alonzo die anderhalf uur lang piano speelde...

Publicatie: donderdag 2 november 2017 om 19:38
Rubriek: Opera