Ariane et Barbe-bleue in Straatsburg

Toen Mortier in 2007 Ariane et Barbe-bleue programmeerde in de Bastille zat ene Olivier Py in de zaal. Sinds toen is hij op zoek naar een operahuis waar hij zijn visie op Dukas' opera kon tonen. Uiteindelijk was het Marc Clemeur die toehapte en een nieuwe productie bestelde voor de Opéra national du Rhin.

foto © Alain Kaiser

"Nieuw" is misschien wat overdreven. Het lijkt erop alsof Py in 2007 zijn enscenering reeds in gedachten had. Wie één van zijn oudere producties gezien heeft, zoals Roméo et Juliette of Mathis der Maler, zal veel kenmerken terugvinden in deze Ariane.

Er lopen honden over de scène, er is een figurant met zwarte vleugels en dansers met hondenkoppen, de dominante kleuren zijn zwart en grijs. En op het moment dat de vijf vrouwen van Blauwbaard de buitenwereld terugzien, schijnen felle lichten recht de zaal in. En uiteraard is er een overvloed aan vrouwelijk en mannelijk naakt, waardoor de voorstelling de waarschuwing meekreeg "spectacle déconseillé aux moins de 14 ans".

Pierre-André Weitz heeft een decor ontworpen met twee niveaus: beneden een vervallen kelderverdieping waar het grootste deel van de opera zich afspeelt, boven de fantasiewereld van Blauwbaard met telkens wijzigende decorelementen met muren, bomen of cellen. Maar aangezien het besteplaatsalgoritme van de ticketwebsite mij een plaats op een van de eerste rijen van de parterre had toegewezen, was ongeveer de helft van wat zich op dat bovenste niveau afspeelt onzichtbaar voor mij.

De voorstelling begint met een gure wind die door de zaal weerklinkt, wat herhaald werd tussen elk bedrijf (de voorstelling was zonder pauze). Ariane en haar Nourrice komen door een muur gekropen en openen een voor een de zeven deuren - telkens dezelfde deur die los van de rest van het decor vooraan op de scène opgesteld staat - en valt glitterconfetti naar beneden.

In het tweede bedrijf verschijnen dan de vijf vrouwen, in eerste instantie zijn dat vijf naakte danseressen. Die worden dan plotseling vervangen door vier aangeklede zangeressen, met uitzondering van de stomme rol van Alladine die wel regelmatig uit de kleren gaat. Maar alles bij elkaar is het geen slechte productie, als je abstractie maakt van de recyclage van Py's oudere standaardideeën.

Oorspronkelijk zou Jeanne-Michèle Charbonnet de hoofdrol zingen, maar ze is onlangs ziek gevallen en werd vervangen door Lori Phillips. Ze heeft een grote stem, zingt degelijk Frans, maar brengt weinig nuance. Sylvie Brunet-Grupposo was een uitstekende Nourrice. Bij de andere vrouwen moet Aline Martin vermeld worden die Sélysette zong met een mooie, ronde mezzo. Marc Barrard zong de handvol maten die Dukas voor Barbe-bleue voorzien heeft.

Deze productie werd ook via internet gestreamd en is nog een jaar te herbekijken via culturebox.

Publicatie: donderdag 7 mei 2015 om 08:03
Rubriek: Opera