Manon Lescaut in de Munt (1/2)

Puccini wilde de vergelijking met Massenets Manon vermijden en koos daarom zo veel mogelijk andere scènes uit de roman van Abbé Prévost. Zijn Manon Lescaut is dan ook een problematisch en weinig samenhangend werk... net zoals La bohème trouwens. Als daar dan ook nog eens een conceptueel regiesausje over gegoten wordt, dan wordt het verhaal zeker niet duidelijker.

foto © Karl Forster

Regisseur Mariusz Trelinski portretteert Manon Lescaut als een soort kameleon die er in elke scène weer anders uitziet. In het eerste bedrijf komt ze al sletterig over, en helemaal niet als het onschuldige meisje dat door haar familie naar een klooster gestuurd wordt. Daar valt nog iets voor te zeggen, maar er zijn weer te veel andere discrepanties tussen de tekst en wat er te zien is op scène.

In het decor van een donker metrostation is het bijvoorbeeld moeilijk om de verzengende Amerikaanse woestijnzon van het laatste bedrijf of Manons gevangenis van het derde bedrijf te zien. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat alles zich afspeelt in de fantasie van Des Grieux, maar dat is de klassieke gemakkelijkheidsoplossing van regisseurs die niet weten wat doen... behalve dan vooral niet het libretto lezen. Qua sfeer ligt deze productie volledig in het verlengde van La traviata, maar dan iets rauwer. Met dit verschil dat het koor nu wel op het podium mag staan en dat er geen verontschuldigende briefjes uitgedeeld worden.

Peter de Caluwe deed wel een mededeling voor de voorstelling. Deze keer om aan te kondigen dat Brandon Jovanovich, die Des Grieux zou zingen, 's morgens opgestaan was met een stembandontsteking maar toch ging proberen te zingen. Op zich vind ik dat al onverantwoord, zeker als je een tweede bezetting ter beschikking hebt om uit te putten.

Het eerste bedrijf ging nog redelijk goed. Hij zong een voorzichtige "Tra voi, belle, brune e bionde", meer als een Tosti-lied wat niet helemaal ongepast is. In "Donna non vidi mai" kon hij nog zijn spinto-tenor uitspelen. Maar in het tweede bedrijf begon het mis te gaan. Vanaf het duet met Manon, "Tu, tu, amore, tu", begint hij vocale binnenwegen te nemen om uiteindelijk te crashen.

Voor de twee bedrijven na de pauze, hadden ze dan toch de tweede Des Grieux opgetrommeld. Hector Sandoval heeft een minder verfijnde stemvoering, maar bracht de opera tot een goed einde. Volgende week hoor ik nog de volledige tweede bezetting en zal ik nog op hem terugkomen.

Maar de ster van de avond was Eva-Maria Westbroek als Manon Lescaut. Dat lag niet meteen voor de hand. Haar vorige Puccini-rol die ik hoorde - Giorgetta in Il tabarro - vond ik niet helemaal geslaagd. Manon ligt haar beter, alhoewel haar laag register in het ideale geval iets steviger zou mogen zijn en haar hoogte iets minder schreeuwend. Maar dat weerhield haar er niet van om een ontroerende "Sola, perduta, abbandonata" te zingen met veel kleurvariaties.

Publicatie: woensdag 30 januari 2013 om 14:43
Rubriek: Opera