Il trittico in Dortmund

Het is nauwelijks voor te stellen... een opvoering van een Puccini-opera en de zaal van de opera van Dortmund is meer dan half-leeg. Deze Il trittico is nochtans een nieuwe productie, die amper een maand geleden in première ging en geen herneming die al een paar honderd keer te zien was. Vreemd.

De regisseur Christine Mielitz (en tevens opera-intendant in Dortmund) kende ik enkel van een Meistersinger in de Vlaamse Opera en Parsifal in Wenen. Il trittico lijkt echter totaal niet op die twee Wagnerproducties.

De drie opera's krijgen een eigen scènebeeld. Il Tabarro speelt zich af tussen containers die op een containerschip geladen worden, Suor Angelica speelt op een vrij podium met veel witte en blauwe tinten en voor Gianni Schicchi zien we een seventies-decor.

In Il Tabarro bedenkt Mielitz een agressieve Luigi, waardoor hij totaal geen sympathie opwekt. In Suor Angelica doet ze het omgekeerde met de Zia Principessa. Voor een keer is ze niet de ijskoude tante, maar voelt ze ook mee met Angelica en haar verdriet. Het slot is altijd problematisch, maar de oplossing van Mielitz is eenvoudig. Angelica staat alleen in een spot en reikt naar een onzichtbaar kind dat ze dan in haar armen sluit... een ontroerend mooi beeld.

Even aangrijpend was de vertolking van Svetlana Ignatovich als Angelica. Deze jonge Russische sopraan - ze maakt deel uit van de troep van Dortmund - heeft een echte kippenvelstem. Vanaf haar eerste substantiële tussenkomst met "I desideri sono i fiori dei vivi" gaat mijn haar recht staan van haar ontroerend timbre en de schoonheid van haar stem. Het hoeft niet te verbazen dat "Senza mamma" verpletterend was.

De bariton Simon Neal was de andere ontdekking van de avond. De dramatische rol van Michele lag hem net iets beter dan Gianni Schicchi. Hij heeft een grote stem, met een stevige hoogte en een schitterend donker timbre. Het is het soort stem dat van hem een ideale Rigoletto of Scarpia kan maken.

Publicatie: zaterdag 13 november 2010 om 10:16
Rubriek: Opera