Idomeneo in de Munt
Met Idomeneo besluit de Munt haar antieke trilogie die in december begon met de twee Iphigenies en via Elektra uitkwam bij Mozart. Ivo van Hove heeft een nieuwe productie bedacht... een productie die best zo snel mogelijk vergeten wordt.
De grootste blunder van de hele productie is het decor. De prosceniumboog van de Munt is blijkbaar te breed en dus bouwden ze een kleiner afgesloten podium, waardoor tegelijkertijd ook de zichthoeken gereduceerd worden. Als je dan op een zijbalkon zit, dan zie je maar de helft van de scène. Een productie die duidelijk enkel voor het parterre-publiek bedoeld is, moet al heel sterk uit de hoek komen om die achterstand nog goed te maken. Deze nietszeggende en ongeïnspireerde productie komt zelfs niet in de buurt.
Door die verkleinde opening verdwijnen zangers ook regelmatig uit beeld, waardoor ze ook minder hoorbaar worden. Zo gaan Illia's "Padre, germani, addio" en Idomeneo's openingsaria voor de helft verloren in de coulissen. In het tweede bedrijf plaatst hij de zangers meer centraal en zijn er op dat vlak minder problemen. Maar om een of andere reden moeten ze dan gefilmd worden, en worden die beelden levensgroot geprojecteerd... met close-ups die de natte droom van elke tandarts zijn.
De bezetting is anders niet slecht, op één uitzondering na. Een goed jaar geleden heeft Alexandrina Pendatchanska al eens geprobeerd om Elettra te zingen in het PSK. Dat doet ze hier nog eens dunnetjes over... letterlijk. "Idol mio" zou zelfs voor een veredelde soubrette toch haalbaar moeten zijn, maar haar stem is schriel en lijkt elk moment te zullen verkruimelen, aan het eind van een frase komt ze regelmatig in ademnood. In die omstandigheden is "Tutte nel cor" een voorspelbare misser. De aria valt volledig plat wegens gebrek aan dramatische expressie. Gelukkig heeft Ivo van Hove dé oplossing. Hij laat haar wat met stoelen smijten, zodat we toch door hebben dat Elettra kwaad is.
Idomeneo is duidelijk héél kwaad tijdens "Fuor del mar", want hier vliegen hele rijen stoelen in het rond. Maar Gregory Kunde heeft dat eigenlijk niet nodig. Naar mijn smaak heeft hij de ideale stem voor Idomeneo. Hij klinkt robuust, heeft voldoende gewicht, een donker timbre en een ongelooflijk sterke hoogte waarmee hij letterlijk de goden uitdaagt. Hij mist enkel nog wat flexibiliteit voor sommige loopjes, maar zijn "Fuor del mar" was met voorsprong hét moment van de avond (ten minste van de twee bedrijven die ik heb kunnen uitzitten).
Ik wil daarmee geen afbreuk doen aan de mooie Ilia van Sophie Karthäuser. Vooral "Se il padre perdei" was een voorbeeld van zuivere Mozartlijnen, en hoe je vreugde kan uitdrukken zonder idiote regie-ideetjes nodig te hebben. Ook Malena Ernman is een degelijke Idamante. We kennen haar travestie-kunsten natuurlijk van haar twee Nero-vertolkingen in de Munt. Ik heb de indruk dat haar stem nog iets donkerder geworden is, waardoor ze nog wat androgyner klinkt.
Publicatie: vrijdag 19 maart 2010 om 07:59
Rubriek: Opera