Werther in Frankfurt

Ik ben dit weekend voor de eerste keer in Frankfurt en a fortiori ook voor de eerste keer in hun operahuis. Frankfurt is ook de geboortestad van Goethe en dus is Werther nog niet zo'n gek begin.

De productie van Willy Decker werd ooit in Amsterdam boven de doopvont gehouden, ze is ook al in de Vlaamse Opera te zien geweest en ondertussen heeft ze ook Frankfurt bereikt. In de bezetting waren weinig Franse invloeden te bespeuren met een Italiaanse Werther, een Britse Charlotte en een Duitse Albert.

Stefano Secco kennen we vooral uit het Italiaanse repertoire en wat mij betreft zou hij daar best ook blijven. Zijn belabberd Frans en zijn Italiaans vuur zijn geen goede combinatie voor Werther. Zijn Werther komt hectisch en overactief over. Het is een compleet wanhopige Werther, op het maniakale af, die zich op de grond werpt en tegen muren loopt. Een deel daarvan is waarschijnlijk het resultaat van de regie, maar het wordt problematisch als dit zich ook vertaalt naar zijn vocale prestatie, die weinig poëtisch is. Symptomatisch is de manier waarop hij "Pourquoi me réveiller" zingt, nochtans een beschouwende aria over de gedichten van Ossian die hem en Charlotte herinneren aan vroeger. Hij lijkt vooral bekommert te zijn om de hoge do's die hij moet zingen en werkt daar ook naar toe, maar daarbij vergeet hij om ruimte te geven aan de tekst die ervoor komt. Die hoge noten zijn wel machtig indrukwekkend. Pas in zijn sterfscène - en dan nog - doet hij het wat rustiger aan... maar zelfs dan kon hij mij voor geen seconde ontroeren.

De Charlotte van Alice Coote was compleet het tegenovergestelde. Zij is een toonbeeld van rust, haar Frans is meer dan behoorlijk en zij kan wél ontroeren. Vooral als ze in het derde bedrijf de brieven herleest van Werther - "Je vous écris de ma petite chambre" - is ze groots. Aan de ene kant voel je haar verdriet en de inherente "tristesse". Maar tegelijkertijd weet ze ook wat verlichting te brengen als ze die mooie momenten met Werther herinnert. Zo mogelijk nog hartverscheurender was haar grote aria "Va! laisse couler mes larmes". Technisch is ze niet volledig zeker. Haar lage noten zijn vaak hit-or-miss, ofwel liet ze zich te veel meeslepen door de emoties van Charlotte.

Michael Nagy hebben we onlangs nog in deSingel gehoord als een fantastische liedzanger. Hij blijkt even overtuigend te zijn als operazanger. Hij is vast verbonden met het Frankfurter operahuis. In deze productie zong hij Albert met een duidelijke expressie en met het mooiste Frans dat ik die avond gehoord heb. Britta Stallmeister is ook "vast" in Frankfurt, maar haar Sophie was benedenmaats met onbegrijpelijk Frans en een zwakke hoogte.

Publicatie: zaterdag 4 juli 2009 om 08:00
Rubriek: Opera