Michael Nagy in deSingel

En de derde keer is het raak ! Al twee keer hebben de bariton Michael Nagy en pianiste Juliane Ruf hun liedrecital in deSingel moeten afzeggen wegens ziekte. Spijtig genoeg vond slechts een hondertal mensen het de moeite waard om gisteren voor een onbekend liedduo naar Antwerpen af te zakken, waardoor deSingel weer de intiemere opstelling op het podium gebruikte.

Ik had dit duo eerder dit jaar al op het Ruhr-Klavier-Festival gehoord. De overweldigende indruk die ze toen maakten, hebben ze gisterenavond in deSingel nog eens bevestigd. Michael Nagy heeft een schitterende stem, die nauwelijks beperkingen kent. Zijn tekstprojectie is voorbeeldig, zelfs in het Frans voor Chabriers Quatre ballades zoologiques. Voor die laatste liederen moest hij wel regelmatig een blik werpen op de liedteksten die op de piano lagen; gezien de lengte van die ballades is dat best te begrijpen. Chabriers liederen worden trouwens zelden uitgevoerd - dit was zelfs de eerste keer dat ik ze op een liedrecital hoorde - maar ze zijn zeker de moeite van het ontdekken waard.

Nagy's expressieve mogelijkheden laten ook niets te wensen over. In sommige van de meer expressieve Eichendorff-Lieder van Wolf, wendt hij zijn stem aan om allerlei typetjes neer te zetten zoals de ontmoeting met Cupido in Unfall of de student in Der Scholar. Na de pauze werd het serieuzer met Dichterliebe. Hij gaf een heel correcte en eerlijke uitvoering van Schumanns liedcyclus. Daarbij ondersteunt hij zijn interpretatie ook met goed getimede gezichtsuitdrukkingen. Op het het einde van Und wüßten's die Blumen - "Zerrissen mir das Herz" - ziet hij er letterlijk verscheurd uit. De bittere ondertoon van de Heine-gedichten kwamen zo goed tot uiting.

Maar ik was minstens ever zeer onder de indruk van Juliane Ruf... al is het maar omwille van de erotische manier waarop ze de toetsen van de piano streelt en masseert en daarbij de piano de meest briljante klanken ontlokt. Nachtzauber is een perfect voorbeeld van hoe Wolf vaak de meer boeiende muziek aan de piano geeft in plaats van aan de zanger. Juliane Ruf combineert in dit lied zowel de donkerte van de magische nacht als bijvoorbeeld de kilte van de "Marmorbilder". Ze leeft zich ook volledig in de liedteksten in. Op haar gezicht zie je dezelfde emoties passeren als bij Michael Nagy. Soms lijkt het zelfs alsof ze ter plekke nieuwe dingen ontdekt in de partituur, waardoor alles spontaan en fris klinkt. Het was dan ook niet te verwonderen dat ze op het einde van Dichterliebe even emotioneel uitgeput leek als de zanger.

Voor het enige bisnummer bleven ze bij Heine met Lehn deine Wang' an meine Wang', maar dan in de versie van Adolf Jensen, in plaats van de meer bekende versie van Schumann. Het zal wel duidelijk zijn dat ik dit een schitterend recital vond. Ik kan alleen maar hopen dat ze snel weer eens in België te horen zullen zijn... en dan hopelijk voor een volle zaal.

Publicatie: zaterdag 29 september 2007 om 08:34
Rubriek: Liedrecital