Ariadne auf Naxos in Luik

Ariadne auf Naxos is een van die opera's die al het potentieel in zich heeft tot een leuke voorstelling. Regisseurs laten zich echter gemakkelijk verleiden om de dramatische kant van de verlaten Ariadne te benadrukken. De productie van ex-Munttenor Laurence Dale die momenteel in Luik te zien is, slaagt erin om een goed evenwicht te vinden tussen het tragische en het buffo-element.

De opera bestaat uit twee delen. In de proloog bereiden "Der Komponist" en "La prima donna" zich voor op de première van de opera, die gevolgd zal worden door een commedia dell'arte voorstelling door de bende van Harlekin en Zerbinetta. Ze krijgen te horen dat de gastheer wil dat beide voorstellingen tegelijkertijd uitgevoerd moeten worden, zodat ze op tijd klaar zijn voor het vuurwerk. In het tweede deel gebeurt dat dan ook.

In deze productie is het centrale moment de confrontatie tussen Ariadne en Zerbinetta. Aanvankelijk lijkt de prima donna verveeld telkens ze onderbroken wordt, maar tijdens de grote aria van Zerbinetta, "Großmächtige Prinzessin", valt ze toch ten prooi aan de hilariteit van de situatie. Het succes van dat moment kan volledig op rekening geschreven worden van Daniela Fally die een uitstekende Zerbinetta zong. Al de coloraturen en vocalises van haar aria lijken een noodzakelijke bijkomstigheid. Ze brengt een volledig en gevarieerd verhaal vanuit de betekenis van de tekst en probeert zo Ariadne te overtuigen. Ze was dan ook zonder concurrentie de meest boeiende vertolker van de avond.

Monique McDonald hebben we de laatste tijd al een paar keer gehoord in Luik. Ze heeft wel degelijk de stem voor Ariadne, maar ik hoor liever de textuur van room dan die van metaal in de stem van een Strausszangeres. Ze probeert ook wat al te vaak piano te zingen, zonder dat ze dat op een dragende manier kan doen. Haar vertolking komt daardoor nogal fragmentarisch over.

Giuseppina Piunti deed een poging om de Komponist te zingen. Ik begrijp trouwens niet waarom Stefano Mazzonis di Pralafera blijft volharden in de boosheid om zelfs voor de kleinste rollen allerlei Italianen te importeren, zelfs in een oer-Duitse opera als Ariadne auf Naxos... tenzij het is om allerlei vriendjes tevreden te houden. Nu, de Komponist is geen kleine rol en daarom verrast die keuze des te meer. Piunti zingt wel alle noten met een aantrekkelijke donkere stem (ze was trouwens al eerder te horen in Le roi d'Ys), maar ik merk totaal geen gevoel voor stijl of enige inleving in het personnage. Volgens haar bio heeft ze wel een heel eclectisch repertoire: van de Ballo-Amelia en Desdemona tot Carmen via Musetta en Adalgisa. Afgezien van Musetta, kan ik me haar in geen enkele van die rollen voorstellen. Daarenboven zingt ze zowat al haar aria's, inclusief het bekende "Sein wir wieder gut", aan de rand van de scène.

Dat in-het-publiek-zingen kan natuurlijk ook aan de regisseur liggen. Want zelfs Roger Joakim zong de aria van Harlekin, "Lieben, Hassen, Hoffen, Zagen", op dezelfde manier. Maar ondanks mijn bedenkingen bij sommige zangers, is het toch een van de geslaagdere producties van het Luiks seizoen...

Publicatie: woensdag 28 januari 2009 om 19:23
Rubriek: Opera

Reacties

Hugo Delava (zaterdag 31 januari 2009 om 14:18)

Hallo Iedereen,

Het valt me bij het lezen van de kritieken en reacties altijd op hoe negatief velen staan tegenover de ROW. Dit negativisme lijkt me toch niet steeds gerechtvaardigd. Van daar volgende bedenkingen:

1. Repertoirekeuze:

Het lijkt evident dat een operahuis in de eerste plaats repertoire brengt dat het publiek aanspreekt. Ik moet vaststellen dat de Luikse opera, ook na Grinda, een mooie combinatie brengt van bekend (Nabucco, Barbier, ...) en minder bekend (Fra Diavolo, drie intermezzi, ...) werk brengt. Misschien volgens de smaak van sommigen wat Italiaans van inslag, maar we mogen niet vergeten dat Mazzonis niet veel tijd gehad heeft om de eerste seizoenen voor te bereiden. Trouwens als je een lijstje maakt met Händel, Puccini, Janacek, Verdi, Mozart en Wagner denk ik dat je zowat 75% van Clemeurs ambtstermijn samenvat.

2. Solisten:

Ook hier lijkt het me niet onbegrijpelijk dat een nieuwe directeur even het nieuwe terrein wil verkennen, en in een eerste fase wil terugvallen op zangers die hij uit het verleden kent. Overigens, als je kijkt naar de namen op de affiche, en je vergelijkt die met de VLOS... Toegegeven, sommige van deze zangers zijn al wat op hun retour, maar Susan Neves als Abigaile, Sumi Jo in Fra Diavolo, Ruggero Raimondi als Falstaff of José Cura als Samson (aangekondigd voor volgend seizoen) boezemen mij toch meer vertrouwen in dan de "nobele onbekenden" die in andere operahuizen optreden. En behalve "vergane glorieën" is er ook heelwat opkomend talent te gast in Luik: Cinzia Forte, Saimir Pirgu, Kenneth Tarver, Ismael Jordi, Mirco Palazzi en Marianna Cornetti zijn jongeren die allemaal al wat bewezen hebben in grote operahuizen.

3. Producties:

De producties van de ORW zijn inderdaad over't algemeen traditioneel, soms zelfs wat oubollig. Is dit een nadeel ? Ik ben net terug van Duitsland waar ik oa "Der fliegende Holländer" zag door Calixto Bieito en "Der Wildschütz" door Nigel Lowry. Vooral na het gedrocht van Bieito zal het een *verademing* zijn om nog eens een traditionele enscenering te zien, zonder potsierlijk iconoclasme en wilde ideeën die door de regisseur bij het weerloze publiek de strot in geramd worden.

4. Toegangsprijzen:

De duurste tickets in de ORW kosten op dit ogenblik 60 euro. In welk ander theater kan je tegen een vergelijk baar tarief van een vergelijkbare kwaliteit genieten ? In de VLOS bvb zijn de plaatsen al bijna 40% duurder !

5. Toegankelijkheid:

In tegenstelling tot de VLOS en de Munt zij in de ORW voor elke voorstelling losse tickets voorhanden. Als je dus één of een paar producties wil zien kan dit zonder probleme. In Antwerpen/Gent en Brussel wordt de toeschouwer gechanteerd omdat hij zowat verplicht is een abonnement te nemen en daardoor de facto mee betaalt voor producties van werken die niemand interesseert.

Ik wil met het voorgaande helemaal niet beweren dat alles wat ik in Luik zag perfect was - verre van. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het huis meer krediet verdient dan het soms op dit forum krijgt.

Volgende maand ga ik naar Lucrezia Borgia in München. Ik kijk er al naar uit om de prestatie van Edita Gruberova te kunnen vergelijken met die van June Anderson. Dankzij de Luikse opera.

Gtz,

Hugo

Fréderico (donderdag 29 januari 2009 om 08:20)

Wij moeten ons " à la sauce italienne" gewonen, in Luik en dat sinds vorig jaar. Daar hebben wij het laten lopen, met het gedach dat het niet mogelik was, in het begin,de cast te samen testellen in zo korte tijd. Maar dit jaar gaat het verder en de franse en onze belgische artisten zitten op droog brood en moeten zorgen dat ze rond komen. Voor de kleinere rollen hebben wij bij ons ook artisten die beter duits kunnen zingen als die italianen. Maar die vriendjes die in Italie geen engagement vinden, komen naar Luik. Het volgend jaar gaat het verder, als ik hoor dat Rucker de "Grand Prêtre" zingt in Samson. Hebt u eens Fondary gehoord, jammer genoeg zingt hij niet meer, deze grote rol.