La rondine in Kinepolis

De eerste operavoorstelling van het jaar speelde zich weer in Kinepolis af, met Puccini's "Traviata-meets-Fledermaus" La rondine, rechtstreeks vanuit de New Yorkse MET met Marco Armiliato in de orkestbak. De productie was die van Nicolas Joël uit Toulouse, die een paar jaar geleden ook in Le Châtelet te zien was.

In tegenstelling tot de voorstelling in Parijs waren de Alagna's er deze keer wel. Angela Gheorghiu en Roberto Alagna zijn sterke verdedigers van het werk, alhoewel ze tijdens de pauze niet overtuigend konden uitleggen waarom. Maar hij heeft de typische Pucciniklank, waarin allerlei gelijkenissen met andere Puccini-opera's te horen zijn.

Angela Gheorghiu werd aangekondigd als zijnde ziek. Van die ziekte was niet echt veel te horen. Je zag haar wel moeite doen om Che il bel sogno di Doretta goed gezongen te krijgen, waar ze wonderwel in slaagde. Deze aria is uiteraard het bekendste stuk uit de hele opera en daana leek er een last weg te vallen en zong ze voor de rest een mooie Magda. Tijdens de pauze had ze zelfs nog tijd om een tijdje met Renée Fleming te babbelen.

Ik was minder tevreden met de Ruggero van Roberto Alagna. Ik heb sowieso altijd problemen met zijn gebrek aan stijl als hij Puccini zingt... maar als zelfs Pappano hem niet kan overtuigen (zoals hij ooit in een interview toegaf) om portamenti te zingen, dan zal het wel altijd hopeloos blijven. Alhoewel, in het derde bedrijf begon hij toch enige sporen van Puccini-stijl te vertonen.

Lisette Oropesa was een leuke Lisette en, net zoals in Parijs, was Marius Brenciu weer een elegante Prunier. Samuel Ramey moet ondertussen genoegen nemen met kleinere rollen zoals Rambaldo. Aangezien hij zijn vibrato totaal niet meer onder controle heeft, is dat waarschijnlijk het beste alternatief voor hem...

De doorstraling verliep weer vlekkeloos, alleen stonden de luidsprekers weer veel te luid, waardoor veel eventuele nuances verloren gingen.

Publicatie: zondag 11 januari 2009 om 09:21
Rubriek: Opera