La serva padrona in Brussel

Terwijl in Luik drie onbekende intermezzo's op de affiche staan, pakt bozar uit met het bekendste intermezzo van allemaal, La serva padrona van Pergolesi. Het eerste deel van de avond werd opgevuld met barokke klavecimbelconcerto's, uitgevoerd door Anima Eterna in een minimale bezetting (slechts vijf strijkers) en met Jos van Immerseel en Anne Galowich aan de twee klavcimbels.

Ik denk dat het de eerste keer is dat bozar een voorstelling programmeert in het Parktheater. Het was in alle geval de eerste keer dat ik er kwam. Dat theater wordt tegenwoordig bijna uitsluitend gebruikt voor Franstalig toneel. Maar in de 19de eeuw werden daar wel operettes van Offenbach en consoorten opgevoerd. Het is een kleine zaal met pakweg 500 plaatsen, waarvan de helft parterre. Met zijn vier balkons lijkt het wel een miniatuurversie van de Munt. Ook akoestisch is het een mooie zaal en het is daarom spijtig dat deze zaal niet meer voor dit soort producties gebruikt wordt. Ook voor liedrecitals lijkt ze me uitermate geschikt. Enkel de beenruimte mag wat meer zijn...

Voor La serva padrona zat het orkest achteraan op het podium zodat het voorste deel vrij was voor de enscenering van Hinrich Horstkotte, die ook de stomme rol van Vespone speelde. De regie was soms wel grappig, alleen sleurde hij er vaak niets terzake doende zaken bij. Het is bijvoorbeeld totaal overbodig dat hij achteraan de clown uithangt, terwijl vooraan Serpina en Uberto een duet zingen. Ook het slot was veel te overladen. Het was alsof hij nog een handvol irrelevante grappen overhad en dat hij die dan maar allemaal in de laatst vijf minuten probeerde te proppen.

Thomas E. Bauer zong de rol van Uberto. In zijn eerste aria "Sempre in contrasti" zat zijn vibrato nog wat los, maar later kreeg hij hem wel onder controle. Voor de rest was hij een goed klinkende Uberto, zij het dat zijn lage noten weinig massa hebben en dat hij op theatraal vlak soms overdrijft. Roberta Invernizzi vond ik daarentegen op alle vlak een schitterende Serpina, zonder te overdrijven geacteerd en met een stem die verrassend vol en warm klonk voor een barokspecialiste. Vooral haar sprankelende aria "Stizzoso, mio stizzoso" zong ze met veel expressieve kleuren. Ik denk dat ze ook een fantastische Susanna zou kunnen zijn en ik kan me haar zelfs als liedzangeres voorstellen... mocht ze ooit ambities hebben buiten het Italiaanse barokrepertoire.

Publicatie: zondag 28 oktober 2007 om 09:57
Rubriek: Opera