Les Troyens in Parijs

Zes jaar geleden had Gerard Mortier een seizoen rond de Griekse oudheid geprogrammeerd op de Salzburger Festspiele. De blikvanger daarin was Berlioz' Les Troyens in een productie van Herbert Wernicke. Zoals hij al eerder gedaan heeft, recycleert hij nu ook deze productie in Parijs als "nouvelle production"... als hommage aan de vier jaar geleden overleden Herbert Wernicke.

Aan de productie is uiteraard niets gewijzigd en kent nog altijd dezelfde problemen als in Salzburg... vooral ten gevolge van het eenheidsdecor. Dit is een gebogen witte wand met in het centrum een smalle spleet. Gezien de vele koorbewegingen, zorgt die enige in- en uitgang voor de nodige files. Op dat gedrum na, is het een relatief statische enscenering waarin de "kleuren" zwart en wit overheersen. Dat zwart zit in de kostuums, de Hugo Bossmantels van de Trojanen en de avondkledij in Carthago. De enige kleur is zichtbaar via de handschoenen en vlaggetjes, rood in Troje en blauw in Carthago.

De bezetting is deels dezelfde als in Salzburg (er bestaat trouwens een DVD van) met Deborah Polaski als Cassandre en Didon, en Jon Villars als Enée. Maar ik had echter voor een voorstelling met de alternatieve bezetting gekozen. In deze bezetting werd Cassandre gezongen door Jeanne-Michèle Charbonnet en Yvonne Naef zong Didon. Charbonnet maakte de beste indruk met een mooie gecontroleerde stem. Yvonne Naef heeft een iets helder timbre, maar haar dictie is wat slordiger. In beide gevallen, is de pure klank van hun stem overweldigend mooi. Jon Ketilsson - bekend van de FroSch-Kaiser in de Munt - was een zwakke Enée. Zolang hij zijn stem laag houdt, gaat het nog. Maar de hoge noten worden er pijnlijk uitgeperst. Zijn "Inutiles regrets" was daarenboven saai.

Bij de andere rollen viel vooral de heroïsche Chorèbe van Franck Ferrari op. Bernard Richter (Hylas) zong heel mooi het matrozenlied "Vallon sonore". De donkere stem van Elena Zaremba (Anna) contrasteerde mooi met die van Yvonne Naef... alleen spijtig dat ze onverstaanbaar Frans broebelde. Het was misschien daarom dat ze op het einde boegeroep moest trotseren, alhoewel dat klein bier was in vergelijking met wat Ketilsson moest ondergaan.

Over boegeroep gesproken... het begint stilaan traditie te worden dat Sylvain Cambreling er ook altijd aan moet geloven. Ik vermoed dat er een of andere anti-Cambreling-factie werkzaam is in Parijs. Ik kan me echter niet voorstellen waarom. Hij creëert hoogst originele kleuren (misschien iets té origineel voor de Parisiens) met zijn orkest en het was in de eerste plaats hij die verantwoordelijk was voor het meest ontroerende moment van de hele avond... als Andromache met haar zoon op het podium verschijnt.

Publicatie: woensdag 18 oktober 2006 om 20:03
Rubriek: Opera

Reacties

Volpone (zaterdag 11 november 2006 om 10:43)

Laten we nu even eerlijk zijn: los van alle nationale trots is het zeer bedenkelijk wat Mortier in Parijs nu uitstookt. Zeker na een paar uitstekende seizoenen onder Gall. Het Parijse publiek ken ik een pak beter dan het Vlaamse, en ja, ze zijn kritisch. Maar ik heb ze nog nooit betrapt op onredelijkheid. De Parijzenaars zitten hoofdzakelijk in Châtelet tegenwoordig. Daar werd dan ook enkele seizoenen geleden een Troyens neergezet die bij mij en velen anderen in de herinnering zal blijven als één van de meest gelukkige avonden in een operahuis ooit. Moesten ze mij vlak erop dit misbaksel serveren, ik zou zelfs niet wachten tot de gelegenheid om het weg te roepen.
Voor lol in Parijs: probeer eens Châtelet, Lyrique of de schaarse ensceneringen in CE. Ik kijk alvast uit naar Minkowski's Carmen, Thaïs en Mélisande in 2007.
PS: En ik ben echt geen Mortier-hater, de man laat me volledig koud. Ik heb ooit "les" van hem gehad, gemerkt dat hij of weinig kent van opera, of gewoon de geschiedenis geweld aandoet voor zijn eigen gelijk, en verder besloten dat zijn opinie voor mij persoonlijk geen sikkepit waard is. Natuurlijk heeft hij zijn belang gehad.

Sven De Boeck (donderdag 19 oktober 2006 om 11:42)

Naef zong Dido ook in Amsterdam toen in de Troyens van Pierre Audi, en zij was toen toch zeker indrukwekkend (zeker in combinatie met de Cassandra van Petra Lang).

Enée is echt een killer-rol waar je al iemand als Ben Heppner of zo moet engageren om het goed te doen klinken.

Recentelijk had mijn eerste goede Cambreling-ervaring met een opname van Louise uit de Munt destijds. Maar voor de rest is de man (zeker in Mozart) een echte ramp soms (saai, saai ..). Ik kan begrijpen dat velen sceptisch staan tegenover hem.

Stefan (woensdag 18 oktober 2006 om 21:06)

Ik heb deze productie zondag gezien. De regie vond ik grandioos (in vergelijking met de zwakke regie van Salome, die muzikaal wel zeer goed was), er zaten enkele vernieuwde elementen in ten opzichte van de Salzburg-editie. Zeker de Chasse royale, Nuits d'extase en de scène met Andromaque & Aeneas waren indrukwekkend. De stemmen waren over het algemeen beter dan verwacht. Polaski vond ik vrij goed, Villars iets minder. Het orkest speelde uitstekend! Maar de grote ster van de dag was -naast Wernicke- natuurlijk ook Berlioz met zijn fantastische muziek.
Het Parijse publiek maakt er echt een sport van dat boegeroep, ik begrijp er niets van. Er staat in de ligne8 (magazine van Opera de Paris) trouwens een interessant artikel van Mortier, waarin hij zich verdedigt voor enkele vernieuwende producties.

Stefan