Die Frau ohne Schatten in De Munt
Bijna tien jaar geleden hoorde ik voor de eerste keer Die Frau ohne Schatten, die toen door de Vlaamse Opera concertant uitgevoerd werd. Omwille van de bekende redenen - ik ben alles behalve een (Richard) Strauss-liefhebber - heb ik me er al die tijd van kunnen weerhouden om die opera opnieuw te beluisteren... tot gisteren. De Munt besluit haar seizoen met een nieuwe productie van deze opera in een regie van Matthew Jocelyn. Na de voorstelling gisteren, moet ik wel toegeven dat het een van de betere opera's is die Strauss geschreven heeft. Maar ook deze Strauss-opera is een werk dat me niet echt raakt, ondanks een aantal mooie momenten.
De enscenering zit goed in elkaar, in tegenstelling tot Le roi Arthus, wat Matthew Jocelyn begin vorig seizoen geënsceneerd heeft. De drie werelden worden wel niet fysisch van elkaar afgescheiden, maar krijgen elk een eigen decor mee: een achtergrond van schilderijen voor de Keizer en Keizerin en een schilderatelier voor Barak en zijn vrouw. De feeënwereld van Keikobad wordt gesuggereerd door rondzwevende akrobaten (alhoewel de bezettingslijst ze identificeert als afspiegelingen van de Keizerin en de Voedster). De ongeboren kinderen krijgen een gezicht door een jongen en een meisje af en toe over de scène te laten lopen en zelfs de valk krijgt een menselijke gedaante.
Hier en daar neemt hij een wel loopje met het libretto. De drie broers van Barak zijn niet echt mismaakt. Baraks vrouw lijkt wel een kopie van ma Flodder met haar slonzige - weliswaar door Christian Lacroix ontworpen - jurk, sigaret en glas. En ik denk ook niet dat Hofmannstahl er ooit aan gedacht heeft om Barak suikerspinnen te laten uitdelen. Maar het zijn details waar ik me geen moment aan gestoord heb.
De zanger die de meeste indruk op me maakte, was Silvana Dussmann als de Keizerin. Haar homogene laser-stem heeft een helderheid die perfect bij de transparantie van haar rol past. Ze is ook een van de weinige zangers die bijna altijd te verstaan is. De Keizer - gezongen door Jon Ketilsson - vond ik een stuk minder overtuigend. Hij heeft een zwalpende heroïsche stem met een genepen hoogte. Maar zijn middenstem klinkt, o.a. in de "Falke, Falke"-scène, wel mooi. Het aards koppel werd vertolkt door José van Dam als Barak en Gabriele Schnaut als diens vrouw. Van Dam blijft nog redelijk overeind, ondanks het feit dat zijn lage noten ondertussen bijna helemaal verdwenen zijn. Gabriele Schnaut zet een stevige én grappige vertolking neer, maar toch met de nodige nuances.
Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat het allemaal grote stemmen zijn, of op zijn minst stemmen die goed projecteren. Kazushi Ono kan het orkest dan ook volledig zijn gang laten gaan, maar zonder de controle over de samenhang en de balans uit het oog te verliezen. Na zijn debuut in Elektra dwingt hij mij weer om toch mooie orkestrale momenten in een Strausspartituur te ontdekken.
Publicatie: woensdag 15 juni 2005 om 18:03
Rubriek: Opera