Elektra in de Munt

De tweede seizoensopener in de rij is de Munt die een nieuwe productie voorstelde van Richard Strauss' Elektra in een regie van Stéphane Braunschweig.

Vooraf is het nuttig te weten dat ik geen affiniteit voel voor Strauss en dat zijn muziek mij zo goed als niet kan bekoren. Het gevolg is dan ook dat ik gisteren voor de eerste keer geconfronteerd werd met Elektra, gewapend met alle vooroordelen en reputaties die verbonden zijn aan deze opera. De rol van Elektra werd door twee zangeressen gezongen en ik had een voorstelling met de tweede bezetting. Verder was de aangekondigde Chrysothemis (Charlotte Margiono) ziek en kregen we een vervangster voorgeschoteld. Mijn verwachtingen waren dan ook niet al te hoog gespannen.

Maar wat een verrassing !

Susan Bullock is een fenomenale Elektra. Mijn vooroordelen over brullende en hysterisch krijsende Elektra's werden vakkundig de grond in geboord; van het begin tot het einde bleef ze zingen. Daar bovenop heeft ze voldoende vocale speelruimte om een karakter te tekenen. Wanneer ze bijvoorbeeld in haar grote openingsscene over haar moeder zingt, dan hoor je niets dan minachting en haat in haar stem. En in de confrontatie met Klytämnestra transformeert ze zich in een plagend klein kind terwijl ze haar moeder laat raden wat ze moet doen om niet langer te dromen. Heel deze scene wordt als één grote boog opgebouwd tot het moment dat ze dan uiteindelijk het antwoord in haar gezicht slingert en ze zich ontpopt tot een dreigende furie... waarbij de haren in je nek gaan recht staan. Aan het andere eind van het emotionele spectrum kan ze ook verleiden. Dit doet ze twee keer: één keer tijdens de haast incestueuze scene met Chrysothemis en nog eens op het einde als ze Ägisth zo ver krijgt dat hij zich naar de slachtbank begeeft.

Met een dergelijke zangeres op de scene zou je haast denken dat al de anderen bij haar in het niets zouden verzinken. Maar het tegendeel is waar. Klytämnestra wordt gezongen door de Zweedse Ingrid Tobiasson; zij speelt een angstige moeder die zich omringt met dienstmaagden om haar te beschermen tegen het onvermijdelijke einde dat haar wacht. De vervangende Chrysothemis werd vertolkt door de Duitse sopraan Nancy Weissbach. Ze is een jonge sopraan die deze rol eerder al had gezongen in Straatsburg (de co-producent van deze productie). Ze heeft een ijzige stem die dwars door het orkest gaat en die sterk contrasteert met die van Elektra. Dit groots trio van hoofdrollen werd nog aangevuld met de donkere stem van Albert Dohmen in de rol van Orest... en natuurlijk het orkest.

Het orkest van de Munt werd gedirigeerd door zijn nieuwe muziekdirecteur Kazushi Ono. Hij is een aandachtige leider die constant een oog op de zangers houdt en een oor op de balans tussen de orkestbak en de scene. Zeker in deze orkestraal zwaar bezette partituur is het zo gemakkelijk om de zangers te verpletteren, maar dat deed hij gelukkig niet en hield de orkestrale uitbarstingen achter de hand voor de tussenstukken...

Voor mij was dit één van die voorstellingen die mij verplicht om mijn visie op opera - en dan specifiek Richard Strauss - te herzien... Misschien is Strauss toch niet zo slecht als ik altijd gedacht had.

Publicatie: vrijdag 27 september 2002 om 19:42
Rubriek: Opera