La Veuve Joyeuse in Luik

Na de Engelse The merry widow van het BLOC en de origineel Duitse Die lustige Witwe van de Vlaamse Opera, is de Opéra de Wallonie het derde gezelschap die de 100e verjaardag van deze operette viert. Zij doen het met de Franse La veuve joyeuse, de versie die in 1909 in Parijs gecreëerd werd.

Deze versie wijkt hier en daar lichtjes af van de originele versie. Het eerste wat opvalt zijn de namen... Hanna Glawari heet nu Missia Palmieri en Valencienne werd omgedoopt in Nadia. Maar ook muzikaal en dramatisch zijn er een paar aanpassingen, alhoewel ik niet weet of die uit 1909 stammen of dat het wijzigingen van het productieteam zijn. Zo zingt Valencienne/Nadia bijvoorbeeld niet mee in de grisetten-scène. Het laatste bedrijf speelt zich effectief af bij Maxim's en niet in een nagebouwd decor van het etablissement, wat de rol van Hanna karakterieel een beetje armer maakt.

De productie is - net zoals Le comte Ory - ontsproten aan de fantasie van Jérôme Savary. Hij gaat wel niet zo ver als in Le comte Ory, maar ook hier speelt hij graag met oplichtende lampjes... deze keer in de ogen van het schilderij van de president van "Marsovie", die telkens oplichten als het schilderij gegroet wordt... na de twintigste keer is die grap wel versleten. Voor het derde bedrijf voegt hij een volledig dansspektakel toe. Het is alles bij elkaar wel een leuke en onderhoudende voorstelling, die vooral op entertainment mikt, maar minder de psychologische kantjes weergeeft.

Ze zijn ook creatief omgegaan met de dialogen en aan het publiek te horen moet het zelfs grappig geweest zijn. Maar ze gebruikten af en toe ook allerlei Franse en/of Waalse dialecten, wat de begrijpbaarheid voor niet-Franstaligen er niet op verbeterde (er was ook geen boventiteling).

De volledig Franstalige bezetting was over het algemeen degelijk en op sommige punten zelfs beter dan die van de Vlaamse Opera.

Michelle Canniccioni zong Missia Palmieri. Door de dialogen met een zwaar Engels accent te spelen, trad ze in voetsporen van de eerste Missia, Constance Drever. Haar stem is op zich wel redelijk goed, maar ik vond haar (gezongen) Frans vaak onbegrijpelijk. Volgende maand komt ze terug als Marguerite in Faust. Ondanks een stem en een partij die hoger ligt, was Sophie Haudebourg als Nadia bijvoorbeeld beter te verstaan. Vocaal is ze ook geen hoogvlieger, maar ze voldeed.

Over de twee mannelijke hoofdrollen was ik wel tevreden. Vooral de Québecois Jean-François Lapointe is een uitmuntende Danilo (hij zingt volgende maand Valentin). Maar ook Florian Laconi had geen problemen met de rol van Camille. Zijn stem klinkt wel iets minder gesmeerd dan toen hij hier Don Ramiro zong.

Publicatie: woensdag 22 maart 2006 om 19:10
Rubriek: Operette