La Cenerentola in Luik

Een keer per jaar verandert de Luikse Opera in een filiaal van het Teatro Rossini in Pesaro. De Rossini-specialist Alberto Zedda kruipt dan in de orkestbak en hij brengt dan ook altijd wel een paar Pesaro-getrouwen mee voor op het podium. De regisseur Pier-Luigi Pizzi is er daar een van.

Zijn productie van La Cenerentola is afkomstig van Monte-Carlo en wordt gekenmerkt door een chronisch gebrek aan humor. Het decor bestaat uit twee delen, met "beneden" de grijze wereld van Angelina en boven (vier trapjes hoger) achter een spiegelende wand, die op allerlei manieren opengeschoven kan worden, de wereld van de prins. Het is niet bijster origineel, maar het had kunnen werken als deze zwarte, deprimerende doos minder minimalistisch ingevuld zou worden. La Cenerentola kan best wat meer slagroom (en chocoladesaus en een rode kers) verdragen.

Marie-Ange Todorovitch heeft al vaker in Luik, en ook in de Vlaamse Opera, gezongen. Ze heeft een heerlijk donkere stem - alhoewel misschien net iets te donker - waarmee ze zonder problemen Angelina zingt. De loopjes van "Non più mesta" worden zelfverzekerd genomen. De versieringen zijn ook anders dan wat ik eerder al gehoord heb... ik vraag me af of ze misschien op maat "voor-geïmproviseerd" werden.

De andere Pesaro-zanger is Bruno De Simone in de rol van Don Magnifico. Zijn droomaria "Miei rampolli femminini" haperde nog wat, maar nadien had hij zijn draai gevonden. Heel indrukwekkend en stijlvol was zijn buffo-catoloogaria "Sia qualunque delle figlie", als hij begint te fantaseren dat een van zijn dochters al koningin is, met de nodige vocale grapjes.

Florian Laconi heeft de typische Rossini-klank, zonder echter het snerpende geluid van iemand als Rockwell Blake, waardoor hij een geloofwaardige prins is. In "Si, ritrovarlo io giuro" vliegen de hoge noten uitbundig en ongeforceerd in het rond, maar hij zit wel aan de grens van zijn kunnen. Zijn dienaar Dandini is iets minder geslaagd. Franck Leguérinel heeft wat problemen met de Rossiniaanse zanglijnen, maar groeit in zijn rol naarmate de avond vordert.

De rol van Alidoro werd gezongen door Nicolas Cavallier. Maar het lijkt wel of Pizzi geen raad weet met dit karakter. Aan de ene kant is hij de leermeester-filosoof die Ramiro in contact brengt met Angelina en zo alles stuurt. Maar toch geeft hij hem enige magische trekjes mee; uitgerust met een tulband en een wapperende cape, beheerst hij ook de storm.

De twee zusjes werden nogal luidruchtig gezongen door Anne-Catherine Gillet (Clorinda) en Christine Solhosse (Tisbe).

Publicatie: maandag 2 februari 2004 om 20:06
Rubriek: Opera