Parsifal in Antwerpen

Respectievelijk twaalf en zeven jaar na de letterlijk kleurloze Gürbaca-Parsifal brengt Opera Vlaanderen een nieuwe productie van Parsifal in een "concept" van Susanne Kennedy en Markus Selg. Het minste wat je ervan kan zeggen is dat het kleurrijk is.

Gurnemanz, Parsifal, Kundry (foto © Annemie Augustijns)

Zowat het hele scènebeeld wordt gevuld met animaties. Het lijkt alsof je in een computerspel zit waarbij je door wouden en hartkleppen vliegt, langs bergen en zeeën scheert, of over glooiende hellingen of slagvelden wandelt. Het moet allemaal verhullen dat er weinig tijd aan de regie besteed is.

Zeker in het eerste bedrijf is dat het geval als Gurnemanz heel de tijd linksvoor op een rots zit, Parsifal op een strobaal in de videobeelden zit te staren of Amfortas met stigmata en in Christushouding op een bed ligt. Het wordt pas interessant in het tweede bedrijf als Klingsor en vooral Kundry in actie schieten. Nu is er wel de nodige interactie in de scène tussen Parsifal en Kundry. In het derde bedrijf krijgen we meer van hetzelfde als wat we in het eerste bedrijf kregen... veel video en hoofdzakelijk een sta-en-zing-regie.

Nu, er wordt wel uitstekend gezongen. Zoals gewoonlijk is Dshamilja Kaiser weer de ster van de avond. Haar Kundry heeft beet en is tegelijk sensueel, ze moet nooit forceren en haar heldere mezzo snijdt moeiteloos door het orkest. Oorspronkelijk zou Benjamin Bruns de titelrol zingen, maar hij heeft op het laatste moment afgehaakt. In de jonge Amerikaanse tenor (bouwjaar 1991) Christopher Sokolowski vonden ze een goede vervanger... al moest hij de rol wel op een paar weken instuderen. Hij zingt Parsifal met baritonale kleuren, is ook zelfzeker in de hoogte, al begon er wel wat vermoeidheid hoorbaar te worden in het laatste bedrijf.

Ook de lage mannenstemmen waren goed bezet. Na een problematische Daland, had ik vooraf mijn twijfels bij Albert Dohmen. Maar hij zingt Gurnemanz met aandacht voor de tekst - met een perfect verstaanbare uitspraak - al is hij meer een bariton dan de gebruikelijke bas in deze rol. Werner Van Mechelen was ook in goede doen en zong Klingsor met een robuuste bariton. Robuust is ook het woord dat voor de Amfortas van Kartal Karagedik gebruikt kan worden, maar hij was eigenlijk de enige zanger die me op mijn honger liet zitten.

Publicatie: donderdag 23 oktober 2025 om 08:17
Rubriek: Opera