Norma in Antwerpen

Het voordeel van een concertante Norma is dat je niet afgeleid wordt door idiote regie-invallen. De uitvoering in de Vlaamse Opera gisteren was dan ook nog eens een vocaal feest.

Norma (foto © Tania Bonnet)

Dirigent Alejo Pérez liet in het begin de ouverture weer exploderen, maar de rest van de avond hield hij het orkest toch beter in de hand. Maar het zorgde er wel voor dat Ante Jerkunica in Oroveso's openingsaria "Ite sul colle" op achtervolgen aangewezen was en zich liet verleiden om het orkest te proberen te overstemmen. Mooi is anders. Maar nadien vond hij zijn egaal ronkende basstem terug.

Anna Princeva kennen we vooral van haar tijd in Bonn waar ze onder andere verschilldende vroege-Verdirollen gezongen heeft. Ze is een schitterende Norma die meteen autoriteit uitstraalt in "Sediziose voci", een ingetogen "Casta Diva" zingt en de staccati laat knetteren in de cabaletta. Ze ontroert met "Dormono entrambi" als ze verscheurd wordt door haar idee om haar kinderen te vermoorden.

Haar interactie met Pollione en Adalgisa is ook uitstekend. In het slotterzet van het eerste bedrijf bliksemt ze bijvoorbeeld Kyungho Kim met haar ogen neer. Kim zingt Pollione met een gigantische stralende tenor. Dat gaat soms ten koste van enige subtiliteit in bijvoorbeeld "Meco all' altar di Venere". Wel hoogst opwindend om dit soort stem te horen. Maar daar tegenover staat dat hij soms toch voor nuance kan zorgen, als hij bijvoorbeeld Norma probeert te paaien.

Een moment van affectie komt er als Princeva na het duet "Mira, o Norma" Adalgisa in de armen valt als twee zussen die een gemeenschappelijke vijand gevonden hebben. Josy Santos was misschien wel de mooiste stem op het podium. Deze Braziliaanse mezzo heeft een omhullende warmte die meteen ontroert. Daarenboven beschikt ze over een ijzeren techniek... de ene messa di voce in "Sgombra è la sacra selva" is nog indrukwekkender dan de andere. Fenomenaal.

Publicatie: vrijdag 31 januari 2025 om 07:57
Rubriek: Opera