Cassandra in de Munt

De Munt opende het seizoen met een wereldcreatie. De opera Cassandra is meteen ook de eerste opera van de oud-Muntintendant Bernard Foccroulle. Voor de gelegenheid heeft hij ook nog eens "zijn" chef-dirigent Kazushi Ono meegebracht.

Cassandra, Sandra (foto © Karl Forster)

De Cassandra van de titel is de mythologische zieneres van de Trojaanse oorlog, die operafans uiteraard kennen uit Les Troyens, en wier profetieën niet geloofd werden. Haar nietszeggende "Ototoi popoi da" zal een rode draad doorheen de opera worden. Daarnaast ontmoeten we in de klimaatwetenschapster Sandra haar hedendaagse tegenhanger. Ook zij wordt niet geloofd als ze over smeltende ijsbergen en afstervende bijenpopulaties spreekt... al probeert ze dat op een luchtige manier aan de man te brengen als stand-up-comedian.

Het Engelstalig libretto werd geschreven door Matthew Jocelyn, onder andere bekend in de Munt uit het Foccroule-tijdperk als regisseur van opera's zoals Le roi Arthus of Die Frau ohne Schatten. Het is een opera geworden met een proloog en dertien taferelen, die zonder pauze uitgevoerd wordt en iets minder dan twee uur duurt. Het had misschien voor de hand gelegen om van Cassandra en Sandra één personage te maken, maar dan hadden we op het einde geen ontmoeting tussen de twee vrouwen kunnen hebben. De twee werelden worden wel met elkaar verbonden door hun respectievelijke ouders door dezelfde zangers te laten vertolken.

Op muzikaal vlak had ik vooraf geen al te hoge verwachtingen. Foccroules eerdere composities, zoals zijn afscheidsconcert met Am Rande der Nacht of zijn Verlaine-liederen, hadden geen al te grote indruk nagelaten. Met Cassandra is dat niet fundamenteel anders. Vocale melodieën zijn vaak afwezig of weinig boeiend. Het meest interessante is nog de orkestratie met effecten van zoemende bijen of Bachcitaten of de bewerking van het Engelse slaapliedje "Rock-a-bye baby" (gezongen door Sandra's zwangere zusje Naomi), of weerkerende instrumentaties met vooral de opvallende kleur van de marimba tijdens de Sandra-scènes. De bezetting werd aangevoerd door Katarina Bradic die met een stevige mezzo de rol van Cassandra voor haar rekening nam. Jessica Niles zong Sandra met een lichte lyrische sopraan met kristallen hoogte die af en toe overstemd werd door het orkest. De rol van Naomi heeft eenzelfde stemtype en -kleur, mooi ingevuld door Sarah Defrise.

Marie-Eve Signeyrole zorgt voor een sobere regie in een quasi-eenheidsdecor van Fabien Teigné bestaande uit een witte kubus waarop videobeelden geprojecteerd worden. In de proloog en op het einde zijn dat live-videobeelden van de zangers, maar meestal zien we beelden van ijsblokken of bijen... de twee iconische slachtoffers van de klimaatwijziging. Figuranten in het publiek zorgen voor kabaal tijdens de presentaties van Sandra, maar voor de rest is het een mooie, en bij momenten zelfs poëtische, enscenering.

Publicatie: vrijdag 15 september 2023 om 17:03
Rubriek: Opera