Cosi fan tutte in het Théâtre des Martyrs

Het festival Midsummer Mozartiade is aan zijn derde editie toe. Na Nozze en Don Giovanni lag het voor de hand dat ze nu de derde Da Ponte-opera, Cosi fan tutte, zouden brengen.

Guglielmo, Fiordiligi, Ferrando, Dorabella (foto's © Gaël Bros)

Eric Gobin heeft een enscenering op poten gezet die volledig inzet op de interactie tussen de zes protagonisten. Achter een half-transparant gordijn zit het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie onder leiding van David Miller. Op het driehoekig speelvlak zijn wat tuinmeubelen en een paar kussens de enige decorelementen. Er wordt in hedendaagse kostuums gespeeld, weliswaar met kleurrijke oosterse kostuums voor de vermomming van Ferrando en Guglielmo. De verkleedpartijtjes van Despina maken van haar een chirurg - met een defibrillator als "pietra mesmerica" - of een elegante zakenvrouw. Het geheel is een overtuigende productie met een heel geloofwaardige personenregie waarbij het spelplezier van het podium spat.

De bezetting overlapt voor een groot deel met die van Don Giovanni vorig jaar. Het vrouwelijk trio werd aangevoerd door de uitstekende Fiordiligi van Laura Telly Cambier. Haar lyrische sopraan heeft voldoende gewicht voor "Come scoglio" en de lage noten van "Per pietà" legt ze met een heerlijke houtblazersklank neer... een timbre om bij weg te smelten. Pauline Claes zong Dorabella met een vrij donkere inkleuring. Aanvankelijk moest ze haar vocale draai nog vinden, wat leidde tot wat slordig uitgevoerde loopjes. Maar ze was snel op dreef om een passionele "Smanie implacabili" neer te zetten. Laurie Janssens was de zwakke schakel in de bezetting. Ze heeft niet het mooiste timbre, maar dat is voor Despina ook niet meteen een vereiste. Problematischer is dat haar intonatie niet altijd zuiver was of dat ze de traditionele stemveranderingen - al dan niet met opzet - achterwege liet.

Bij het mannelijk trio was Shadi Torbey weer van de partij. Het is heerlijk om een bas in de rol van Don Alfonso te horen, zeker met een zanger met de uitstraling van Torbey. Dat geeft wat meer gewicht in de ensembles, zoals in het beroemde trio "Soave sia il vento". Maar een basbezetting maakt ook dat hij minder als een grote broer van Guglielmo klinkt. Drew Santini was een degelijke Guglielmo met een mooie, zij het wat generieke, bariton. Pierre Derhet zong een prachtige Ferrando met een delicate "Un aura amorosa" en een dramatische "Tradito, schernito" waarbij ook paar mooie hoge piano's te bewonderen vielen.

De ideale voorstelling voor wie wil ontsnappen aan het voetbalgeweld in Rusland... de sauna van het Théâtre des Martyrs moet je erbij nemen.

Publicatie: vrijdag 6 juli 2018 om 12:27
Rubriek: Opera