Die Walküre in Düsseldorf

Met Die Walküre is de Düsseldorfse Ring aan zijn tweede deel aangekomen... het is een voorstelling die niet helemaal overtuigt.

Wotan, Brünnhilde (foto © Hans Jörg Michel)

Dietrich W. Hilsdorf heeft een aantal jaren geleden al eens Die Walküre geënsceneerd in de vier-regisseuren-Ring van Essen. Het vervallen paleis heeft plaats gemaakt voor een soort bunker. Maar voor de rest loopt deze productie heel parallel met wat in Essen te zien was.

Er steekt een zwaard in een betonnen boom, de kostuums zijn quasi-identiek met roodgejurkte Walkuren en lange jassen voor Wotan en Siegmund. Hunding komt weer voor Siegmund thuis, Sieglinde is in het tweede bedrijf al hoogzwanger, aan de lange tafel doen Wotan én de tweeling wat lacherig over de klacht van Hunding... tot Fricka arriveert.

De continuïteit met Das Rheingold wordt visueel weergegeven door de regenboog-Walhalla. En toen Coppola veertig jaar geleden de Walkurenrit verwerkte in zijn Apocalypse Now, gebeurt nu het omgekeerde met helikoptergeluiden die weerklinken vlak voor het derde bedrijf begint. Op dat moment ligt er ook een neergestorte helikopter op het podium waaruit de Walkuren de gedode soldaten halen.

Er wordt ook al vooruit gekeken naar Siegfried als Wotan op het einde Hundings hoed opzet en zich tot Wanderer transformeert...

Hunding, Siegmund, Sieglinde (foto © Hans Jörg Michel)

In Das Rheingold had ik al bedenkingen bij de Wotan van Simon Neal en de Fricka van Renée Morloc. De grootste verdienste van Neal is dat hij het einde van de opera haalt zonder uitgeput te klinken. Zijn stem is groot genoeg en deze keer heeft hij geen dipjes, maar hij heeft niet voldoende fantasie of expressiemogelijkheden ter beschikking om bijvoorbeeld zijn grote monoloog boeiend te houden. Hetzelfde geldt voor Morloc, die een slaapverwekkende Fricka is.

Linda Watson is een oud-gediende in Düsseldorf (ze was/is lid van het ensemble en heeft daar de Kammersängerin-titel gekregen). Ze heeft talloze Brünnhildes op haar palmares en die ervaring brengt ze mee naar deze productie. Haar stem klinkt nog opvallend fris en helder, maar net zoals Simon Neal kon ze me weinig boeien. Aan hun "duet" van het derde bedrijf leek maar geen einde te komen.

De "menselijke" karakters zijn wel een stuk beter, met uitzondering van Sami Luttinen die een vrij zwakke Hunding is met een stem die niet zwart genoeg klinkt. Ik was wel heel erg onder de indruk van de Siegmund van Corby Welch. Hij heeft een stralende heldentenor met oneindig veel variatiemogelijkheden, zowel op dynamisch als expressief vlak, waardoor "Ein Schwert verhieß mir der Vater" bijna een Loewe-ballade zou kunnen zijn. Ook zijn "Winterstürme" zou door een doorwinterde liedzanger niet beter vertolkt kunnen worden. Op hetzelfde niveau staat Elisabet Strid (eerder Nyssia bij Opera Vlaanderen) die een overweldigende Sieglinde zingt.

Publicatie: maandag 12 maart 2018 om 21:36
Rubriek: Opera