Norma in Luik

Twee weken geleden konden we nog een Met-Norma in de cinema zien en gisteren ging een nieuwe productie van Davide Garattini Raimondi in Luik in première. Het was een voorstelling die ten onder ging aan de grootheidswaanzin van één sopraan.

Pollione (foto © Lorraine Wauters)

Het duo dat drie jaar geleden een vrij rampzalige Luisa Miller bracht, is ook deze keer van de partij. Ik weet niet in welk parallel universum Patrizia Ciofi Norma denkt te kunnen zingen, maar het is in alle geval niet in het onze. Wat mij betreft, zingt Ciofi al pakweg tien jaar beneden een aanvaardbaar niveau. Het was dan ook geen verrassing dat ze met Norma tegen een muur zou lopen... alhoewel ik overtuigd ben dat haar grote schare hondstrouwe fans het allemaal wel fantastisch zal vinden.

Normaal gesproken moet Norma meteen indruk maken met haar grote entree, maar Ciofi zingt de recitatieven van "Sediziose voci" zonder enige vocale expressie. Voor haar lage noten moet ze alle klinkers vervormen om enigszins dramatisch te klinken, maar dan wordt ze weer onverstaanbaar. "Casta Diva" was lichtjes beter, met dank aan Massimo Zanetti die alles uit de kast haalde om het orkest tot een fluisterniveau te bewegen. Het wordt helemaal lachwekkend in de cabaletta "Fine al rito". Ondertussen heeft ze zoveel druk op haar stem gezet dat sommige noten hees klinken, uitstapjes naar haar hoog register zijn soms naast de toon. Echt gezond klinkt het allemaal niet. Ik ben benieuwd wat er in de toekomst nog komt... Leonora ? Aida ? Tosca ? Santuzza ?

In vergelijking met Ciofi is Gregory Kunde een stertenor. Zijn Pollione is een stuk beter en stijlvoller dan Rodolfo indertijd. Hij zingt met een grote stem en het inleidend recitatief tot "Meco all'altar di Venere" heeft stuwing en een goede tekstvertolking. De aria zelf is gelardeerd met subtiele versierinkjes en stevige topnoten. Maar hij kan toch niet verhullen dat zijn leeftijd stilaan begint door te wegen. Vooral in de cabaletta "Me protegge, me difende" hapert zijn legato af en toe en zit er nauwelijks nog glans op zijn stem. Josè Maria Lo Monaco is een adequate Adalgisa. Ze heeft niet de grootste stem, maar zingt een degelijke "Sgombra è la sacra selva" met een vrij lichtgekleurde mezzo.

Uiteraard heb ik geen idee of Ciofi het einde van de voorstelling gehaald heeft...

Publicatie: vrijdag 20 oktober 2017 om 15:45
Rubriek: Opera