Luisa Miller in Luik

De Waalse opera herneemt Luisa Miller in de productie van Jean-Claude Fall uit 2005. De moderne kostuums doen anders vermoeden, maar het is eigenlijk een klassieke sta-en-zing-productie.

Op zich hoeft zo'n statische productie geen probleem te zijn... met de juiste bezetting. En alhoewel de Luikse bezettingsafdeling vaak onverwacht uit de hoek komt, is haar keuze deze keer minder geslaagd.

Zoals enigszins verwacht, is het grootste probleem de bezetting van de titelrol. Voor Luisa is minstens een volle lyrische sopraan nodig en bij voorkeur één die meer neigt naar een Leonora en zeker niet naar een Gilda. Nu, ik kan best begrijpen dat Patrizia Ciofi ondertussen uitgekeken is op het kanarie-repertoire, maar dat is nog geen reden om te proberen Luisa Miller te zingen. Ze heeft nog een paar zilveren hoge noten, naast evenveel snerpende versies. Haar middenstem forceert ze in onnatuurlijke donkerte en in de laagte hoor je haar stembanden net niet scheuren. Echt niet comfortabel om naar te luisteren.

Gregory Kunde hebben we recent een paar keer gehoord als Otello, het heroïsche repertoire waarin hij excelleert. Op papier had ik dan ook hoge verwachtingen voor zijn Rodolfo. Maar Verdi is geen Rossini en moet dan ook niet zo gezongen worden. Zijn timbre blijft fantastisch, maar het ontbreken van enig portamenti-gevoel leidt tot een verkapte frasering die onnoemelijk op mijn zenuwen werkt.

Nicola Alaimo is wel een degelijke Miller. Hij heeft een mooie bronzen stem en zingt "Sacra la scelta" met voldoende nuance en uitstekende legato. Hij vond het wel nodig om de slotnoot van de cabaletta een octaaf hoger te zingen dan normaal wat van twijfelachtige smaak getuigt. Graaf Walter werd dan weer gebruld door Luciano Montanaro, daarenboven niet altijd op de juiste toon. Ik was wel gecharmeerd van de relatief korte interventie van Cristina Melis als Federica.

Publicatie: dinsdag 2 december 2014 om 23:10
Rubriek: Opera