Das Lied von der Erde in Heidelberg

Het "Musikfestival Heidelberger Frühling" bestaat al geruime tijd, maar sinds vorig jaar hebben ze in het festival een mini-festival "Neuland.Lied" opgenomen... vier dagen gewijd aan het Lied in al zijn facetten.

Gisteren ging het festival van start in de Stadthalle met het - qua dimensies - grootste lied van allemaal, Mahlers Das Lied von der Erde. Eerder dit jaar heb ik "Das Lied" nog gehoord in de kamermuziekversie van Schoenberg in Parijs. Deze keer was het de volle orkestversie met de Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz onder leiding van Christian Reif.

Vanuit het liedstandpunt blijft deze versie problematisch. Zangers moeten constant opboksen tegen het orkest, waarbij vooral de tenor het moet ontgelden. Toby Spence heeft wel niet de grootste stem, maar zijn heldere tenor projecteert goed zodat hij niet helemaal verdrinkt in Das Trinklied vom Jammer der Erde. In Von der Jugend krijgt hij iets meer ademruimte om het Chinees tafereeltje rond een porseleinen paviljoen te evoceren. Tijdens Der Trunkene im Frühling was Christian Reif iets te enthousiast waardoor hij zijn dirigeerstokje de zaal in katapulteerde...

Michelle DeYoung heeft een knoert van een stem die nooit echt in de problemen komt. Het enige problematische moment was tijdens het middendeel van Von der Schönheit toen Reif zo'n snel tempo nam dat het fysisch onmogelijk was om de tekst gezongen te krijgen. Haar Duits is wel niet perfect, maar voldeed. Haar vertolking van Der Abschied was vooral vocaal indrukwekkend. Ze zingt onwaarschijnlijk lange frases in één adem, de warme klanken van cello's en fagotten stromen uit haar keel. Het ene mezza voce is al mooier dan het andere met als hoogtepunt de herhaalde "Ewig" op het einde van het lied, telkens een fractie stiller. Maar ondanks al die vocale schoonheid bereikt ze niet de expressieve diepgang die Bernarda Fink in Parijs wel ten toon spreidde.

Publicatie: vrijdag 7 april 2017 om 08:08
Rubriek: Concert