La traviata in Luik

De Waalse Opéra herneemt nog eens La traviata in de productie van hun intendant Stefano Mazzonis di Pralafera.

foto © Lorraine Wauters

Deze productie was de eerste keer te zien in 2009 en werd dan een eerste keer hernomen in 2012 in de tijdelijke tent. De productie is nog altijd best mooi, maar bij elke herneming zakt het niveau van de bezetting. Ik hoorde gisteren de "eerste" bezetting.

Mirela Gradinaru is vooral een luide Violetta die op geen enkel moment enige sympathie kan opwekken. Tijdens "Sempre libera" zingt ze uitgewassen staccato-noten, waardoor het allemaal nogal slordig klinkt. Tijdens haar confrontatie met Germont verwart ze krokodillentranen en gesnik met doorleefde expressie. Ook hier niets beneden forte.

Vader Germont werd gezongen door Mario Cassi. We hebben hem al een paar keer gehoord in Luik, meestal in lyrische rollen. Germont kan ook wel lyrisch benaderd worden, maar Cassi vindt dan blijkbaar dat hij toch zijn stem moet opblazen om in de richting van een Verdi-bariton te gaan... wat totaal niet lukt en zijn frasering om zeep helpt.

Maar het dieptepunt was wel de Alfredo van Javier Tomé Fernández. Legato is een optie in zijn stemvoering. "De' miei bollenti spiriti" komt er met horten en stoten uit, hij duwt op elke noot en tijdens de cabaletta "O mio rimorso" hoor je zijn stem verkruimelen met elke noot. Het is dan ook geen verrassing dat hij zijn hoge slotnoot op spectaculaire wijze kraakte.

Halverwege het tweede bedrijf had ik de hoop op beterschap opgegeven...

Publicatie: woensdag 18 mei 2016 om 16:45
Rubriek: Opera