La traviata in Luik

Wie de volgende weken niet weet wat doen, kan ik maar één raad geven. Ga als de wiedeweerga naar Luik voor hun nieuwe productie van La traviata. Het is hem niet zozeer om die productie van intendant Stefano Mazzonis di Pralafera te doen, maar om de uitstekende bezetting die daar te horen is. Er zijn wel twee bezettingen, waarvan ik enkel de "eerste" hoorde.

De drie hoofdrollen waren alle drie bezet met topzangers die Verdi zingen zoals ik het graag hoor... met het nodige legato en dramatische inleving, stijlvol gebruik van portamenti, aandacht voor de tekst, en voor een keer geen zangers die niet net een maat te klein zijn voor deze muziek.

Cinzia Forte zal waarschijnlijk niet de geschiedenis ingaan als een van de grote Violetta-vertolksters van de 21ste eeuw. Maar ze zingt wel een correcte Violetta met degelijke coloraturen tijdens "Sempre libera" (waarvan het einde verstoord werd door belachelijke stroboscoop-effecten) en een aangrijpende sterfscène met het nodige piano-zingen. Een ongelukkige keuze van de regisseur was echter om haar briefscène niet door Violetta te laten voorlezen, maar een -vermoedelijk vooraf opgenomen- versie door de luidsprekers te sturen met de stem van Germont. Dat haalt niet alleen al de dramatiek uit die scène, maar slaat ook de overgang naar haar "E tardi!" uit balans.

Ik had al positieve geruchten opgevangen over de jonge tenor Saimir Pirgu en die blijken terecht te zijn. Hij heeft een volle lyrische en warme stem. Ze behoudt die kwaliteiten over heel zijn bereik en zelfs als hij forte zingt blijft zijn stem mooi klinken. Er valt niets af te dingen op zijn Alfredo. Nu is het te hopen dat hij zijn stem niet in de vernieling gaat zingen zoals andere snel brandende tenors...

Maar beide zangers vallen eigenlijk in het niets bij de Germont van Giovanni Meoni. Vorig seizoen was hij nog de opgemerkte Posa in Don Carlo, maar zijn Germont overtreft alles. Vanaf zijn eerste noot dacht ik: "Rigoletto!". Germont wordt meestal als de meest lyrische Verdibaritonrol beschouwd. Maar hier horen we een bariton die over alle mogelijkheden beschikt om ook de zware Verdirollen te zingen. En dat maakt een ongelooflijk verschil. Plots wordt die rol meer dan enkel een duet met Violetta en "Di Provenza". In alle andere scènes waarin hij opduikt, staat hij stevig zijn mannetje en is hij present in het klankbeeld... ongeacht of het een ensemble of een koorscène is.

Over de enscenering kan ik kort zijn. Het doek is vervangen door een gigantisch sleutelgat, waardoor iedereen eigenlijk voyeurs zijn in het leven van de publieke vrouw Violetta. Zij is zelf een klein meisje gebleven, dat nog met poppen speelt tot op haar doodsbed... op zich is dat nog niet zo ver gezocht, als je bedenkt dat "la dame aux camélias" geïnspireerd is op de courtisane Marie Duplessis, die amper 23 jaar oud geworden is. Germont is een demonische figuur, die vanuit het donker achteraan op het podium de liefde tussen zijn zoon en Violetta volgt. Het scènebeeld wordt gedomineerd door steeds kleiner wordende bedden, eindigend bij een kinderbedje waarin Violetta sterft.

Het is eigenlijk een relatief traditionele productie, met een paar interessante ideeën... en soms knettergekke kostuums van Kaat Tilley.

Publicatie: woensdag 18 maart 2009 om 18:24
Rubriek: Opera