Otello in Antwerpen

Voor wie het ontgaan zou zijn... 2016 is een Shakespeare-jaar, 400 jaar na het overlijden van de Engelse schrijver. Dat is één reden om allerlei Shakespeare-opera's te programmeren. Later dit seizoen komt de Munt bijvoorbeeld met Béatrice et Bénédict. Opera Vlaanderen heeft echter voor het absolute meesterwerk Otello gekozen, een Shakespeare-opera die enkel geëvenaard wordt door Verdi's Falstaff.

foto © Annemie Augustijns

De regisseur Michael Thalheimer hebben we eerder leren kennen met een donkere enscenering van La forza del destino. Zijn Otello is zo mogelijk nog donkerder. De dominerende kleuren zijn zwart, zwart en zwart... en een witte zakdoek en trouwkleed van Desdemona (waarmee Otello haar wurgt). Daarmee zijn ook meteen de enige attributen gekend, naast een dolk die Iago aan Otello geeft voor zijn zelfmoord.

Alles speelt zich af in een gesloten zwarte doos met onvlakke vloer en wanden, ontworpen door Henrik Ahr. Het lijkt een uitvergrote gecapitonneerde cel, misschien de afgesloten geest van Otello waarin hij ronddwaalt. Pas op het moment dat hij Desdemona vermoordt, breekt de kamer open aan de hoeken en komt er wat licht binnen.

Dit soort decor heeft het voordeel dat de stemmen lekker de zaal ingekatapulteerd worden... in de eerste plaats de gigantische stem van Ian Storey. Hij heeft de correcte stem voor Otello, donker en dreigend, waarmee hij vooral uitblinkt in de dramatische uitbarstingen van "Ora è per sempre addio". In het liefdesduet met Desdemona "Già nella notte densa" ontbreekt wat tederheid, al doet hij goede pogingen om piano te zingen. Maar met een complexe aria als "Dio mi potevi" is interpretatief veel meer mogelijk dan wat Storey doet.

Corinne Winters zong vorig jaar een fantastische Donna Anna. Haar Desdemona moet het vooral hebben van haar pianocultuur en tekstkleuring in het "Wilgenlied" en de verinnerlijkte expressie van het "Ave Maria". In de confrontatie met Otello vallen naast harde woorden ook harde noten. Als ze forte zingt verhardt haar stem en verdwijnen de kleuren en het vibrato. Vladimir Stoyanov was eerder al een uitstekende Vargas in Forza. Zijn Iago is ook om duimen en vingers af te likken. Hij heeft een overtuigende Verdi-bariton, waarmee hij venijnig uit de hoek kan komen in zijn "Credo", maar ook verleidelijk gif in de oren van Otello spuit met "Era la notte".

Bij de kleinere rollen moet de zoetgevooisde Cassio van Adam Smith vermeld worden. Maar ook het jongensemble-lid Leonard Bernad zong een presente Lodovico met een mooie bas. Ik was ook zeer onder de indruk van Alexander Joel. Hij dirigeerde de hele opera zonder partituur, houdt het orkest goed in de hand om de forte-momenten uit te balanceren zodat de zangers nooit overstemd worden. Daarnaast haalt hij mooie solo-details uit het orkest: zoals de hemelse cello aan het begin van het liefdesduet, de Fafner-referenties tijdens Iago's machinaties of de aangrijpende manier waarop hij het "Ave Maria" over laat gaan in de dreigende contrabassen als Otello Desdemona besluipt om haar te vermoorden...

Publicatie: zaterdag 13 februari 2016 om 09:22
Rubriek: Opera