Alcina in de Munt

Begin deze eeuw regisseerde Pierre Audi twee Handel-opera's - Tamerlano en Alcina - voor het theater van Drottningholm. En tien jaar geleden voerde De Nederlandse Opera beide opera's op als een tweeluik en dit wordt nu herhaald in de Munt. Christophe Rousset dirigeerde Les Talens Lyriques.

foto © Bernd Uhlig

Ik heb Tamerlano spijtig genoeg gemist (een defect verkeerslicht tijdens de avondspits volstaat om Brussel in totale verkeerschaos te storten)... Alcina heb ik indertijd ook in de Amsterdamse Stadsschouwburg gezien en de barok aanvoelende enscenering is nog altijd een lust voor het oog, niet in het minst omwille van de gedetailleerde personenregie.

De bezetting in de Munt is grotendeels uitstekend, met de verwachte uitzondering van de titelrol. Nu, wie ooit Anja Harteros als Alcina gehoord heeft, heeft een onevenaarbaar ijkpunt. Alle andere Alcina's verbleken naast haar, zeker een spinto-soubrette als Sandrine Piau.

Vooral in het eerste bedrijf werkt ze op mijn zenuwen met haar geaffecteerde vallende tonen op het einde van elke zin en hinkelende frasering. Met haar twee grote aria's in het tweede bedrijf zou dat haar bedrijf moeten zijn. Dat "Ombra pallide" de mist zou ingaan, zag je van ver aankomen. Haar gebrek aan vocale autoriteit probeert ze te compenseren met hysterie. "Ah, mio cor, schernito sei" zou haar in pricipe beter moeten liggen. Dat doet het ook, maar de expressiewisselingen zijn enkel in haar gezicht te zien en niet in haar stem.

Het contrast wordt des te groter als meteen daarna Oronte zijn aria "E un folle, è un vile affetto" zingt. De tenor Daniel Behle toont in het bijhorende recitatief meer kleuren dan Piau in een hele aria. Behle zou ik sowieso wat vaker willen horen na zijn expressieve "Un momento di contento". Zijn ervaring als liedzanger is hoorbaar in elk woord dat hij zingt.

Maite Beaumont zong tien jaar geleden ook Ruggiero in Amsterdam (al was dat niet zo gepland). Ze zingt met een warme stem die een goede diepte heeft voor "La bocca vaga" en me laat wegsmelten met het bekende "Verdi prati". Daarnaast was Angélique Noldus een elegante Bradamante. Sabina Puértolas stuurde ons de eerste pauze in met een virtuoze uitvoering van Morgana's "Tornami al vagheggiar".

Publicatie: zaterdag 31 januari 2015 om 09:33
Rubriek: Opera

Reacties

PB (dinsdag 3 februari 2015 om 20:31)

Ik had het 'genoegen' met mijn twee abonnementen van dinsdag tot en met vrijdag beide voorstellingen twee keer te zien. Eigenlijk waren dit gewoon concertante uitvoeringen: de regie stelt gewoon niets voor, en als je beide opera's twee keer ziet is het allemaal wel buitengewoon eentonig en uitermate weinig creatief. Gelukkig waren de stemmen in beide uitvoeringen goed (genoeg), hoewel de contratenor een nogal vlakke stem heeft, ondanks zijn mooie timbre (hier zou je toch eens graag een Mehta of Jarousky horen). Vier avonden vier uur achter elkaar eentonige regie zien waarvan de 'betekenis' (zo die er is) je ook nog eens ontgaat, is toch echt van het slechte te veel. Op alle avonden zag ik na de pauzes meer lege plaatsen dan ervoor.

Margo (zondag 1 februari 2015 om 20:17)

Dirk, ik kan me best voorstellen dat de lege plaatsen te maken hebben met het verkeer. Er was echt geen doorkomen aan. Voor Alcina zat de zaal wel stampvol.

Tamerlano zal niet meer lukken, want de enige voorstellingen die nog op het programma staan, passen niet in mijn agenda (en ik ben dan trouwens in het buitenland).

Dirk Vandepitte (zaterdag 31 januari 2015 om 10:00)

Het is zeer jammer dat Tamerlano aan u voorbij gegaan is. Het was een zeer geslaagde productie. De hele opera gaat over de tekening van de karakters en de evolutie die zij doormaken, en in deze opvoering draagt de sterke personenregie daar in hoge mate toe bij. Ik ben van het begin tot het einde zeer geboeid gebleven en ook al is de afloop natuurlijk op voorhand bekend in het laatste bedrijf wordt het zelfs spannend in het afwachten hoe alles zal worden gebracht.

In de bezetting was Christophe Dumaux voor mij absoluut de topper, maar ik moet toegeven dat een contratenor al gauw een streepje voofheeft. In het eerste bedrijf was Jeremy Ovenden niet wat ik verwachtte, al was de aria Ciel e terra mede door een zeer gedreven orkest bijzonder goed. Maar hij draagt zowat het volledige laatste bedrijf op een indrukwekkende manier. De dames waren wat meer wisselvallig.

Na de draak van don Giovanni is dit een eerherstel voor de Munt. Het bewijst dat een verstandige regisseur zelfs met beperkte middelen - nauwelijks decorwisselingen en eigenlijk slechts twee attributen (een dolk, een stoel en een beker) - heel wat meer kan bereiken dan met een overdaad aan van alles en nog wat dat de aandacht van de geïnteresseerde kijker weghaalt.

Ik zou u zeker aanraden nog een kaart proberen te bemachtigen. Op 29 feb zijn er overigens bijzonder veel stoelen leeg gebleven in het theater, heeft dat alleen met het verkeer te maken ... ?