Pelléas et Mélisande in Helsinki
De productie van Marco Arturo Marellli heb ik voor de eerste keer gezien in de Deutsche Oper van Berlijn. Ondertussen zijn we tien jaar verder en heb ik pakweg een half dozijn andere producties gezien van Pelléas et Mélisande. Maar deze blijft nog altijd de beste productie die ik ken, met een goed uitgewerkte personenregie.
Wat ik tien jaar geleden over deze productie schreef, blijft nog altijd geldig. Eén van de opvallende kenmerken is dat Yniold een veel belangrijkere rol heeft dan gewoonlijk, hier zeer overtuigend gespeeld door Mia Heikkinen.
In de eerste scène in het kasteel van Allemonde is hij al aanwezig en geeft meteen de sfeer aan binnen de familie. Nadat Geneviève de brief van Golaud gelezen heeft, herleest hij die en verscheurt hij de brief. Hij slaat een fles kapot en wil zijn polsen oversnijden. Maar op het moment dat Pelléas het brekend glas hoort, komt hij aangestormd om de daad te verijdelen... het is blijkbaar niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Het geeft aan hoe bang Yniold is van zijn vader. Dat niet alleen, het is een indicatie van de terreur die Golaud zaait. Een ander voorbeeld is het begin van het vierde bedrijf. Arkel steekt zijn monoloog af tegenover Mélisande, wat hier zonder verdere bijbedoelingen voorgesteld wordt. Pelléas' vader is genezen, alles wordt in gereedheid gebracht voor zijn reis, een heel gemoedelijke familiale sfeer... tot Golaud binnenkomt.
In Les Huguenots was al opgevallen hoe groot de stem van Jean-Francois Lapointe geworden was. Het was dan ook een kwestie van tijd voor deze ex-Pelléas zou promoveren tot de veel interessantere rol van Golaud.
Eerder dit jaar zong hij de rol voor de eerste keer in Nantes. Hij kan zeker nog wat groeien in de rol, maar de intensiteit en de inleving zijn al aanwezig. Alhoewel hij goed evolueert tot de jaloerse echtgenoot die uiteindelijk door berouw overmand wordt, komt zijn vertolking nog wat eendimensionaal over.
Hij is ook de enige Franstalige zanger in de bezetting en dan valt des te meer het verschil in uitspraak op. Zowel de Pelléas als de Mélisande scoren minder goed op dit vlak. De jonge bariton Ville Rusanen zingt Pelléas met een jongensachtige lichtheid en bijna tenorale hoogte. Jenny Carlstedt is een mooie Mélisande met wat beperkingen in de hoogte. Ik vond Sari Nordqvist een zwakke Genviève die met twee stemmen zong en het einde van haar briefscène nodeloos dramatiseerde. Jyrki Korhonen was een wat wollige Arkel.
Publicatie: zondag 12 oktober 2014 om 06:36
Rubriek: Opera