Tosca in Antwerpen

De nieuwe productie van Tosca in de Vlaamse Opera kreeg de ondertitel "semiscenische voorstelling" mee. Ik wist niet meteen wat ik me daarbij moest voorstellen, buiten wat we soms in het PSK kunnen meemaken...

foto's © Vlaamse Opera / Annemie Augustijns

Maar regisseur Frans Willem de Haas heeft er wel een bijna volwaardige voorstelling van gemaakt. Het orkest zit gewoon in de orkestbak. Het volledige podium wordt gebruikt, er wordt geacteerd... meer dan in sommige andere producties. Alleen een uitgebreid decor ontbreekt. Er zijn wat rekwisieten: een paar stoelen in de kerk van het eerste bedrijf, een bureau voor het tweede bedrijf, een bank voor de gevangenis van het derde bedrijf.

Achteraan staat een projectiescherm waarop we schaduwen zien, zoals een madonnabeeld in de kerk of een microfoon met Tosca tijdens haar canatate in het tweede bedrijf. In het laatste bedrijf had ik daar halvelings de schaduw van een vuurpeloton verwacht. Grosso modo zou je het een "normale" productie kunnen noemen, zij het met een minimalistische invulling die wel degelijk goed werkt. Enkel het slot was wat zwakker. Tosca's sprong ontbreekt, ze beweegt wel traag naar de rand van het podium maar op dat moment is muzikaal de sprong al lang gepasseerd.

Op muzikaal vlak zou je het wel een semi-vocale voorstelling kunnen noemen. Maurizio Barbacini dirigeert wel een goede Puccini, maar de bezetting - die we eerder al samengehoord hebben in Aida - is benedenmaats. Susanna Branchini valt enkel te genieten tijdens "Vissi d'arte". Voor de rest is ze een trompetterende Tosca met een onaangename klank. Misha Didyk brult er stijlloos op los als Cavaradossi met veel vocaal geduw en gesleur. Valery Alexeev is nog het minst slecht, maar hij heeft dan weer weinig vocale autoriteit om een dreigende Scarpia te zijn.

Publicatie: woensdag 6 november 2013 om 18:40
Rubriek: Opera