Pelléas et Mélisande in Essen

Begin deze maand ging een nieuwe Pelléas et Mélisande in première in het Aalto-Musiktheater in Essen. Nikolaus Lehnhoff heeft een degelijke productie gemaakt, die muzikaal geleid werd door Stefan Soltesz.

Het scènebeeld van Raimund Bauer bestaat uit een symmetrisch decor met podiumhoge houten lambrizeringen op een vierkant grondplan. Er wordt vooral veel met licht en schaduw gewerkt, van een fel tegenlicht tijdens de tweede scène tot schaduweffecten als Yniold op de schouders van Golaud klimt. Die schaduwbeelden vallen dan op een gaas dat heel de prosceniumopening afdekt. Ik ben geen grote fan van dit soort hulpmiddelen, maar het zorgt er wel voor dat het podium snel verduisterd kan worden zonder storend doek dat dichtvalt om de scènewisselingen uit het zicht mogelijk te maken.

De belangrijkste ingreep in de partituur bestaat uit het knippen van de scène met de schaapsherder. Verder vonden ze het ook nodig om het zangertje dat Yniold zong te versterken waardoor hij bij momenten luider klonk dan Golaud... dan hadden ze beter een sopraan uit het ensemble genomen. Er werd gekozen voor een "lage" bezetting met een bariton-Pelléas en een mezzo-Mélisande.

Persoonlijk vind ik Golaud de eigenlijke protagonist van de opera, heel kort gevolgd door Mélisande, Pelléas is een dramatische noodzakelijkheid. Slechts enkele zangers - ik denk bijvoorbeeld aan Simon Keenlyside - kunnen boven de rol uitstijgen. Jacques Imbrailo - vorig jaar nog Billy Budd in Amsterdam - behoort tot die zeldzame zangers die Pelléas bijna tot hoofdrol kunnen verheffen. Hij is geloofwaardig en neemt deel aan de actie, in plaats van ze te ondergaan.

Michaela Selinger zingt een redelijk goede Mélisande, iets te rechtoe rechtaan met nog wat weinig aandacht voor het mysterieuze van Mélisande. Vincent Le Texier heeft zonder enige twijfel de stem voor Golaud, maar mist nog de finesse van de grote Golauds zoals José Van Dam of Laurent Naouri om echt te kunnen ontroeren. Doris Soffel zong Geneviève met een dramatische expressie die me soms aan Rita Gorr deed denken en Franz-Josef Selig was een diepe Arkel met middelmatig Frans.

Publicatie: vrijdag 19 oktober 2012 om 08:46
Rubriek: Opera