Carmen in Antwerpen

De Vlaamse Opera eindigt haar seizoen met de publiekstrekker Carmen. Maar met Daniel Kramer hebben ze een narcistische regisseur in huis gehaald die enkel minachting voor de opera toont en vooral de aandacht op zichzelf wil vestigen.

foto © Annemie Augustijns

Kramer verplaatst de actie naar de huidige tijd in zijn geboortestad Seville, Ohio. Op zich hoeft dat nog geen bezwaar te zijn, alhoewel een Vlaams operapubliek zich waarschijnlijk even goed kan identificeren met de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij als met het Spaanse Sevilla. Maar hij vindt het ook nodig om alles wat niet thuishoort in Ohio meedogenloos te elimineren. Zo worden alle scènes met de smokkelaars tot het absolute minimum gereduceerd, het wisselen van de wacht gebeurt zonder kinderen die soldaatje spelen en Escamillo moet het zonder zijn grote entree stellen.

In principe wordt de versie met dialogen opgevoerd, maar ook die zijn zo minimaal dat het verhaal totaal onbegrijpelijk wordt. Overgangen van de ene scène of aria naar de andere gebeuren abrupt zonder enige logica. Uiteraard is er nog weinig overeenkomst tussen de gezongen tekst en wat er te zien is. En alle instrumentale stukken - van ouverture tot intermezzo voor het derde bedrijf - moeten natuurlijk scenisch opgefleurd worden... maar dat resulteert in zoveel storende toneelgeluiden dat het orkest regelmatig overstemd wordt. Dirigent Dmitri Jurowski stond erbij en keek ernaar.

Er wordt ongeveer elke dag gespeeld en dus zijn er twee alternerende bezettingen. Ik hoorde gisteren de tweede bezetting. Om een onbegrijpelijk verhaal te vertellen, kan het ook geen kwaad om ook zangers te voorzien die totaal onverstaanbaar Frans zingen.

Anna Goryachova had zich eerder al laten opmerken als Marchesa Melibea. Ze heeft ook een degelijke Carmen-stem en in een normale productie had ze ongetwijfeld ook scenisch nog meer kunnen overtuigen. Erik Fenton was een kortetermijnvervanging voor Gordon Gietz, die met stemproblemen kampt. Hij zingt Don José met een staalharde stem, maar weinig Franse finesse. Hanne Roos was een Micaela met een hysterische "Je dis que rien ne m'épouvante". Roberto Tagliavini is een aanvaardbare Escamillo, alhoewel hij niet de lage noten heeft voor de rol.

Publicatie: zaterdag 16 juni 2012 om 10:13
Rubriek: Opera