Lucia di Lammermoor in Riga

Van de vier opera's die ik tot nu toe op het Operafestival van Riga meegemaakt heb, is Lucia di Lammermoor de minste... een weinig boeiende enscenering met zangers die weinig belcanto-kaas gegeten hebben.

Andrejs Zagars, tevens de intendant van het operahuis, was eerder al verantwoordelijk voor de enscenering van Yevgenij Onegin. Hij laat Lucia zich afspelen in het Italië van de jaren '30. Dat geeft de mogelijkheid aan de decorontwerper om een monumentaal, maar saai, eenheidsdecor van witte marmer te ontwerpen. En de kostuumontwerper kan het koor uitdossen met Mussolini's zwarthemden en andere grijze legeruniformen.

Op zich stoort dat allemaal niet, de afwezigheid van enige personenregie stoort wel. Als dat dan gecompenseerd zou worden met fantastische zangers, dan zou de zaak nog gered kunnen worden...

Marina Rebeka is een Letse sopraan die ook internationaal carrière aan het maken is. Ze beschikt over een mooie klankkwaliteit en een homogene niet al te grote stem, die ongetwijfeld ideaal past bij de grote lyrische Mozartrollen. Maar voor Lucia wil ik toch iets meer.

Haar totaal gebrek aan trillers zijn een gemis in "Regnava nel silenzio". Coloraturen worden met slordig uitgewassen staccato afgewerkt. Er gaat weinig dramatische expressie uit van haar frasering met bijvoorbeeld hoge noten die betekenisloos weggeslingerd worden. Maar dat alles belet het publiek niet om wild te worden na haar waanzinsscène die bij momenten eerder hysterisch verismo dan waanzinnig belcanto is.

Murat Karahan begint aanvankelijk met een beperkte stem aan de rol van Edgardo. Pas in het stretta van zijn duet met Lucia begint hij min of meer normaal te klinken. In het laatste bedrijf brult hij zich door "Tombe degl'avi miei", maar weet zich te herpakken voor "Tu che a Dio spiegasti l'ali". Janis Apeinis was drie dagen geleden nog een goede Onegin. Nu was hij een degelijke Enrico, maar ook zonder veel potten te breken.

Publicatie: zondag 10 juni 2012 om 07:22
Rubriek: Opera