L'equivoco stravagante in Luik

Een komische opera, geregisseerd door Stefano Mazzonis di Pralafera, is gewoonlijk een garantie voor een hoop jolijt en ongein. Maar in het geval van Rossini's L'equivoco stravagante viel het eigenlijk nogal mee.

Hij verplaatst de actie naar het begin van de 19de eeuw in een Jugendstil-decor met schilderijen van Gustav Klimt aan de muur. Maar hij heeft toch een nieuwe gadget gevonden onder de vorm van een zwembad waar allerlei "grappige" acties kunnen plaatsvinden die afleiden van de zangers. Het was ook een blunder om een hondje als cadeau van Buralicchio voor Ernestina te voorzien. Dieren op het podium zijn zelden een goed idee... geen enkele diva is partij voor een schattig wit hondje dat vrij losloopt over het podium.

Maar misschien waren die afleidingsmaneuvers wel onderdeel van een grotere strategie, want muzikaal was het een redelijk matte bedoening. Jan Schultsz dirigeert een gezapige Rossini, zonder veel zwier, die bij momenten zelfs stil valt. En dan te bedenken dat er ooit een tijd was dat Alberto Zedda zo ongeveer alle Rossini-opera's dirigeerde in Luik. De, tot gisteren, enige voorstelling die ik ooit gezien had van L'equivoco stravagante werd trouwens geleid door Zedda, in Berlijn.

Bij de zangers was er ook weinig Rossini te horen. Daniele Zanfardino was nog het meest overtuigend als Ermanno. Hij heeft een typische slanke Rossini-tenor met een gemakkelijke hoogte. Enrico Marabelli was een aanvaardbare Gamberotto, alhoewel hij geen echte buffo-bas is. De rol van Ernestina vraagt een grote alt met een uitgestrekt bereik. Sabina Willeit heeft de donkere diepte voor de partij en gigantisch luide hoge noten (die zelfs als komische element ingezet worden), maar niet de spetterende virtuositeit die zo noodzakelijk is voor Rossini.

Publicatie: woensdag 29 februari 2012 om 19:53
Rubriek: Opera